Noc. Ciemna i tajemnicza, skrywająca za swoją mroczną płachtą wiele sekretów. W pewnym miejscu głęboko w lesie znajdowało się jezioro. Woda w nim była czysta i pięknie odbijała światła gwiazd i księżyca. Pokrywała je też gęsta jak mleko mgła, która wydawałoby się, że mogła próbować ukryć to, co jeziorze znajduję się na prawdę.

Nastał świt, w wiosce otoczonej gęstym lasem siedział mężczyzna o imieniu Karol. Miał ciemne, bujne włosy i tak samo ciemne oczy. Często przebywał przed swoim domem, spoczywając na drewnianym krześle. Wiódł spokojne życie. Brakowało mu jednak miłości. Co prawda nie miłości rodzinnej, żył razem ze swoją młodszą siostrą. Ich więź była nierozerwalna. Zawsze wspomagali się nawzajem w trudnych sytuacjach i byli dla siebie nawet w najgorszych chwilach. Jednak bardzo różnili się od siebie pod względem charakteru. On – wycofany, spokojny i poważny, a jego siostra… No cóż. Można powiedzieć, że była bardzo energiczna. Potrafiła wpakować się w kłopoty w prawie każdej sytuacji i tak było też i tym razem.

Nadszedł wrzesień. Liście zaczęły już lekko żółknąć na koronach drzew, brakowało już letniego słońca, a nadszedł jesienny wiatr. Mężczyzna wstał ze swojego łóżka, aby przygotować śniadanie dla niego i jego siostry. Poszedł ją obudzić. Zapukał trzy razy i nie usłyszał odpowiedzi. “Najczęściej już wstawała. Może dalej śpi, chociaż to do niej nie podobne… Zawsze była rannym ptaszkiem.” – pomyślał Karol. Zapukał ponownie, tym razem głośniej. Nadal cisza.

– Malina! Wstawaj, bo zaraz będzie śniadanie! – krzyknął mężczyzna. Cisza. „Chyba zaraz tam wejdę… Zaczynam się martwić” – postanowił Karol. Złapał za klamkę, otworzył drzwi i… ani śladu po dziewczynie. Łóżko było puste, a otwarte za to było okno. „U-uciekła?!” – przestraszył się. Postanowił wyjść z domu i jej poszukać. Jego spokojny dzień został zakłócony. Ubrał się i wziął ze sobą strzelbę na wypadek, gdyby była w niebezpieczeństwie. Wychodząc zamknął drzwi i ruszył biegiem w głąb lasu. Tracił już siły, gdy nagle usłyszał dźwięk kobiecego głosu. „Nuci coś… Chwila, przecież to głos mojej siostry!” – Karol niewiele myśląc rzucił się w stronę, z której pochodził dźwięk. Przedzierał się przez gąszcze, gdy zobaczył ją stojącą przy małym jeziorze i zrywającą owoce z krzaka.

– O cześć! Po co przybiegłeś? – zapytała Malina patrząc na swojego brata.

– Chyba sobie żartujesz… Nie było cię w domu, prawie postradałem zmysły, a ty wyszłaś sobie pozbierać… maliny?! – wykrzyczał zirytowany Karol.

– No…. Tak…? Nabrałam ochoty na spacer do lasu. Nie chciałam cię budzić, więc wyszłam oknem. A gdy spostrzegłam jezioro i do tego maliny obok niego, to musiałam je pozbierać. Przecież nazywają się tak samo jak ja! To przeznaczenie!

– Nie wytrzymam z tobą… Chodź, wracamy coś zjeść.

Malina przytaknęła i zaczęli kierować się w stronę domu. Karol obejrzał się jeszcze raz na jezioro. Coś w nim przykuło jego uwagę, coś przyciągało go do niego… Na razie to zignorował i poszedł dalej. Minął już dzień i zapadł zmrok. Malina szykowała się już do zaśnięcia w swoim pokoju. Przed snem jednak pomyślała: „Jutro też wybiorę się w to miejsce, ale muszę chyba zrobić to wcześniej. Tym razem wrócę jeszcze przed śniadaniem.” I zasnęła. W tej samej chwili Karol zaczął rozmyślać o jeziorze. Nie mógł wyrzucić sobie tego z głowy. Miał wrażenie, że ono świdruję go wzrokiem i zaprasza do siebie. Nie wytrzymał. „Niby to ja jestem ten poważniejszy w rodzinie, a sam planuję teraz ucieczkę…” – pomyślał i wyszedł z pokoju. Zabrał ze sobą tylko strzelbę i świeczkę, aby oświetliła mu drogę. Zapalił ją i wyszedł z posiadłości.

Zapamiętał drogę bardzo dobrze, aż sam był zdziwiony. W końcu dotarł do tego miejsca. Pochylił się nad jeziorem, aby przyjrzeć mu się bardziej i nagle zamiast swojego odbicia zobaczył emanującą niebieskawym światłem kobietę. Zachwiał się i upadł z przerażenia. Zaczął się wycofywać, myślał już o ucieczce, ale zobaczył, że kobieta powoli wychodziła z jeziora. Przez jego głowę przechodziło tysiące myśli. „Czy ona chce mnie zabić? O co może jej chodzić?!” Nimfa (jak podejrzewał Karol) wyszła z wody i wyciągnęła do niego rękę. W końcu spojrzał na nią i zobaczył, jaka jest piękna. Miała gęste, ciemne włosy i białą suknię. Na jej głowie spoczywał wianek z wodnych kwiatów. Karol wręcz zarumienił się na jej widok. Nagle kobieta przemówiła:

– Nie lękaj się. Nie chcę cię skrzywdzić. Chciałabym ci tylko coś pokazać… – przemówiła. Dla mężczyzny jej głos był anielski. Czuł, że mógłby się w niej zakochać. Złapał ją za rękę, a ona pociągnęła go w stronę jeziora.

– Cze-czekaj! Chcesz mnie utopić? Nie mogę przecież oddychać pod wodą! – krzyknął przerażony Karol.

– Nic ci się nie stanie. Zaufaj mi, jesteś chroniony.

Z tymi słowami wskoczyła do wody ciągnąc mężczyznę za sobą. Bał się zderzenia z wodą, ale kiedy już to się wydarzyło, poczuł, że może oddychać, a także widzieć pod wodą! A jak było pięknie! W wodzie pływało wiele ryb, które świeciły niebieskawym połyskiem, tak jak kobieta. Był to odmienny świat. Patrzył z podziwem na wszystkie stworzenia. Nimfa w tym czasie patrzyła się na niego z rozmarzeniem. Zabrała go dlatego, że poczuła, że może mu ufać. Brakowało jej towarzystwa kogoś innego, a ten młodzieniec wydawał jej się cudownym człowiekiem. Gdy kobieta razem z Karolem podziwiali jezioro, Malina też przybiegła nad jezioro. Jakie jednak było jej zaskoczenie, gdy zobaczyła strzelbę swojego brata leżącą przy brzegu. Zaczęła, więc krzyczeć:

– Karol?! Jesteś tu?!

Jej brat usłyszał to, tak samo jak nimfa. Ona przerażona powiedziała mu:

– Nie chcę nikomu innemu pokazywać tego świata… Przepraszam, muszę niestety zabrać ci te umiejętności, ale nie lękaj się, wyrzucę cię na brzeg bezpiecznie. Kiedy przyjdziesz sam, możemy zobaczyć się jeszcze raz.

I tymi słowami wyrzuciła go na brzeg. Przerażona Malina podbiegła do niego i spytała:

– Wszystko dobrze?! Nic ci nie jest?!

Karol zszokowany nie odpowiedział. Pomyślał tylko: „do następnego razu…”

Wiktoria K. 7a

To był kolejny piękny dzień nad jeziorem. Słońce już powoli zachodziło. Na niebie pojawiły się różne kolory zachodzącego słońca. Później nastała całkowita ciemność.

Następnego dnia wyszedłem na polowanie do lasu. Kontynuowałem rodzinną tradycję, jednak było to moje jedyne źródło utrzymania. Idąc leśną ścieżką zobaczyłem dziewczynę zbierającą owoce leśne. Mam wrażenie, że od tamtej pory zmieniło się całe moje życie.

Zakochałem się w niej od pierwszego wejrzenia. Była tak piękna, że nie mogę tego wyrazić słowami. Od razu się pewnie zarumieniłem, co pewnie zauważyła tamta dziewczyna. Odwróciła się i zapytała:

– Dlaczego tak sam chodzisz po lesie?

Ja pewnie zaczerwieniłem się jeszcze bardziej, ale zobaczyłem, że ona również. Bardzo mnie to zdziwiło, ponieważ nie spodziewałem się takiej jej reakcji. Kiedy ona skończyła zbierać maliny , poszliśmy na spacer. Rozmawialiśmy dość długo i szybko zrozumiałem, że bardzo dobrze się rozumiemy. Dowiedziałem się, że ma na imię Karolina i pracuje w cukierni. Ja również opowiedziałem jej, że jestem myśliwym. Bałem się jej reakcji, bo czasami niektórzy ludzie negatywnie patrzą na ten zawód, jednak ona uznała, że to zawód jak każdy inny. Bardzo się cieszę, że Karola nie miała żadnych krytycznych przekonań co do mojego zawodu. Chciałem podtrzymać naszą znajomość, dlatego chciałem zaprosić ją na następne spotkanie:

– Pomyślałem, że może jutro znów możemy się spotkać, co ty na to?

– Bardzo chętnie. Jeżeli nie masz nic przeciwko, może w tym samym miejscu co dzisiaj? Jest tu tak pięknie, kolorowo – odpowiedziała moja nowa znajoma.

Takich spotkań było wiele. Najpierw zostaliśmy dobrymi przyjaciółmi, jednak z czasem parą. Od samego początku czułem (i pragnąłem) żebyśmy utworzyli szczęśliwy związek. Naszym ulubionym miejscem spotkań była oczywiście ten las i jezioro, nad którym się poznaliśmy.

Pewnego dnia byliśmy umówieni, jednak Karolina długo nie przychodziła. Przechadzałem się wzdłuż jeziora i nagle zobaczyłem dziewczynę płynącą w jeziorze. Nigdy nie widziałem jej wcześniej, ale wydawało mi się, że potrzebuje pomocy. Nagle niespodziewanie wynurzyła się z wody i przybrała postać nimfy. Zaczęła mówić do mnie powolnym, spokojnym głosem:

– Jestem duchem ochraniającym to jezioro. Jednak raz na sto lat muszę powrócić na ziemię i zebrać owoce z pobliskiego lasu. Jednak moja noga utknęła pomiędzy dwoma ciężkimi kamieniami i nie mogę się poruszyć. Czy mógłbyś mnie uwolnić?

Nie myśląc długo, wskoczyłem do jeziora i wtedy w jednej chwili tajemnicza postać zniknęła. Natomiast poczułem, jakby jakiś silny prąd przyciągał mnie na dno. Chciałem się wynurzyć, ale nie dałem rady się ruszyć. Wiedziałem, że jeżeli szybko ktoś znad jeziora mnie nie uratuje, to mogę już pogodzić się ze śmiercią. Najbardziej żałowałem, że już nigdy, przez moją lekkomyślność nie zobaczę Karoliny…

Kiedy tak rozmyślałem, poczułem , że ktoś podał mi duży, brązowy patyk, abym się go złapał. Bez wahania chwyciłem go i wypłynąłem na powierzchnię. Byłem tak słaby, że od razu położyłem się na brzegu, żeby trochę odpocząć.

Leżałem tak chyba przez dłuższy czas. Dopiero kiedy się obudziłem, zobaczyłem, że to właśnie Karolina mnie uratowała. Na początku nie mogłem w to uwierzyć, ale później dotarło do mnie, że gdyby nie moja dziewczyna już bym nie żył. Jestem i będę jej za to do końca życia wdzięczny.

Aleksandra A. 7a

Uważam, że książką, którą powinni przeczytać wszyscy, niezależnie od wieku czytelnika, to powieść Alfreda Szklarskiego pt. „Tomek na wojennej ścieżce” o tragicznej historii XIX-wiecznych plemion indiańskich w USA. Jest to trzecia część przygód Tomka Wilmowskiego – chłopca, który wraz
z ojcem i najbliższymi przyjaciółmi polują na zwierzęta z różnych części świata i dostarczają je do europejskich cyrków. Tym razem młody bohater ratuje swoją przyjaciółkę z rąk porywaczy na pograniczu USA i Meksyku, a także pomaga Indianom więzionym przez białych ludzi
w Arizonie.

         Fabuła powieści rozpoczyna się na pewnej farmie w Nowym Meksyku, gdzie Tomek przebywa po nieszczęśliwym wypadku podczas polowania na nosorożce w Afryce. Zadaniem naszego bohatera, któremu pomaga jego najlepszy przyjaciel, bosman Nowicki, jest tym razem zwerbowanie kilku miejscowych Indian do występów w Europie. Tomek bardzo szybko poznaje Apacza Czerwonego Orła, który stara mu się przybliżyć kulturę indiańską oraz przedstawić bieżącą sytuację i tragiczną historię swojego plemienia. Polacy bardzo szybko stają po stronie czerwonoskórych i angażują się w ich walkę
o poprawę warunków życia, porównując sytuację Apaczów zamkniętych w rezerwatach do losów Polaków pozbawionych w XIX wieku swojego państwa.

         Niewątpliwie o słuszności postawionej przeze mnie tezy może świadczyć moje przekonanie, iż każdy człowiek powinien poznać historię amerykańskich Indian, sposób w jaki stracili oni swoje ziemie, które zamieszkiwali od zawsze i jak byli traktowani przez białych. Losy czerwonoskórych w Ameryce Północnej to jeden z najbardziej wstydliwych, obok niewolnictwa, fragmentów historii USA. Nie można zapomnieć o brutalnym traktowaniu Indian przez białych, zabijaniu broniących swych praw Indian czy traktowaniu ich jako taniej siły roboczej. Trudno uwierzyć, że wydarzenia te są tak obce ideałom
i wartościom, które dziś są symbolami Stanów Zjednoczonych. Uważam, że warto uświadamiać ludziom, że Amerykanie nie zawsze pamiętali o takich cechach ludzkich, jak np. tolerancja dla ludzi innych niż my.   

Kolejnym argumentem, który powinien nas zachęcić do przeczytania „Tomka na wojennej  ścieżce” jest możliwość poznania zwyczajów i sposobu życia Apaczów, które bardzo różniły się od kultury europejskiej. Dzięki tej książce dowiemy się wielu ciekawostek o codziennym życiu Indian, wartościach, którym pozostawali wierni, ich religii i kodeksie honorowym, który przestrzegali. Autor powieści pomaga nam nauczyć się odróżniać tipi od wigwamu, opisuje na czym polegał rytuał palenia fajki pokoju
i noszenia piór na ubraniu, a także opowiada jak wyglądały polowania na bizony.

         Warto również wspomnieć, że przygody Tomka Wilmowskiego na pograniczu USA i Meksyku to prostu świetna lektura, którą czyta się z ogromnym zaciekawieniem. Jest idealna dla wszystkich, którzy lubią nagłe zwroty akcji, zabawne dialogi i przede wszystkim szczęśliwe zakończenie. Jednocześnie „Tomek na wojennej ścieżce” uczy nas, że ludzi mogą przyjaciółmi niezależnie od koloru skóry, religii
i odmiennych rzeczy w które wierzą.

         Myślę, że przedstawione argumenty pozwoliły udowodnić trafność mojej tezy. Ja, dzięki tej książce, dowiedziałam się jak bardzo Indianie zostali skrzywdzeni w przeszłości, jak stracili swoje ziemie i zostali zamknięci w rezerwatach. Myślę, że nikt z nas nie zasługiwał i nie zasługuje na taki los. Bardzo chciałabym w przyszłości pojechać do USA i spotkać tam prawdziwych Indian.

Aleksandra A. 7a

http://LearningApps.org/watch?v=pyrcpvrxc17

 

 

Pejzaż z wodą w tle – Jeremi G. kl. 4

Obietnica poprawy

Emilia T.

 -Mamo, idę się kąpać!
-Emilko, wolałabym, żebyś wzięła szybki prysznic, a nie znowu moczyła się dwie godziny.
-Mamo, szybko mi zejdzie.
-Dobrze, tylko nie spuść całej wody!
Dziewczynka weszła do wanny i odkręciła kurek. Wannę jak zawsze nalała do pełna. Siedziała, kąpała się i pluskała. Gdy wyciągnęła rękę, aby dolać jeszcze trochę ciepłej wody, usłyszała cichutki pisk.
-Dziewczynko! – mówił ktoś  bardzo cienkim głosem.
-Kto to?
-Tutaj, na dole.
Emilka spojrzała na półeczkę z mydłami i ujrzała tam maleńką kropelkę wody.
-To ty mnie wołałaś?
-Tak – odpowiedziała kropelka – nie powinnaś tak marnować wody! To tak, jakby jakiś olbrzym wziął sobie garść ludzi i rzucił w przepaść.
-Eeeee… ale wy jesteście tylko kroplami wody.
-No i co z tego?! My też mamy swoją rodzinę, tak jak ty. Mojego brata Stefana już dawno utopiłaś w ściekach.
-W sumie… jest w tym trochę racji… będę bardziej uważać… ale jakim cudem ja z tobą rozmawiam?!
– Każdy może z nami rozmawiać, ale nie potrzebujemy kontaktów z ludźmi.
-To czemu mnie zagadałaś?
-Bo jesteś jedną z nielicznych osób na świecie, która tak marnuje wodę! Topisz mi rodzinę!
-Masz rację… zmienię to!
Dziewczyna podskoczyła spadając z łóżka.
-Ale miałam dziwny sen – pomyślała.
-Emilko, wymyj się przed śniadaniem!
-Tym razem wezmę prysznic!

 

Inny świat

Magdalena K.

Julka była pięcioletnią dziewczynką o krótkich, brązowych włosach i niebieskich oczach. W poniedziałkowy ranek poszła do łazienki, żeby umyć zęby. Odkręciła wodę, wypłukała szczotkę, nałożyła na nią  pastę i… nie zakręciła  kranu. Woda płynęła  i płynęła, aż zbuntowana kropelka Nina wyskoczyła z  płynącego strumienia.
– Dlaczego nie zakręciłaś wody? – zapytała kropelka.
– Bo nie wiedziałam, że tak należy robić. A czy to w ogóle ważne? – odpowiedziała wcale niezadziwiona sytuacją Julka.
– Oczywiście, że ważne! Chodź coś ci pokażę, ale najpierw musisz się skurczyć – powiedziała Nina.
Na te słowa Julka zmniejszyła się do rozmiarów kropelki. Nie zastanawiając się dziewczynka wskoczyła za kropelką do kranu. Była to szybka jazda, w ostatniej chwili skręciły w prawo i  znalazły się w pięknej krainie. Cała była niebieska, pełna rzek, jezior
i wodospadów, przepełniona także zielenią. Rosły tam krzewy, kolorowe kwiaty
i bujne  drzewa.
– No więc widzisz…- zaczęła Nina – Woda jest źródłem życia.
– Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale to prawda- odpowiada dziewczynka.
Po drodze Julka zaprzyjaźniła się z wieloma kropelkami, a kraina  bardzo jej się spodobała. Weszły też do domku, w którym mieszkała najstarsza kropelka, która opowiedziała Julii trochę historii o świecie, w którym się znajdowała i dała jej pamiątkowy talizman.
Julka obawiała się, że rodzice zamartwiają się jej nieobecnością, więc powiedziała swojej koleżance, że  chce wrócić do domu. Nina to zrozumiała. Kropelka zaprowadziła Julkę do miejsca, gdzie znajdowały się jakieś ogromne rury i  powiedziała jej, że musi poczekać na swoją kolej, która nadejdzie, kiedy ktoś odkręci kran. Dziewczynka  powiedziała kropelce, że bardzo się cieszy ze spotkania i  ma nadzieję, że się jeszcze zobaczą. A potem nadeszła jej kolej i popłynęła. Dotarła do domu, a w zasadzie wprost do wanny,  i usłyszała znajomy głos.
– Julko, jak dobrze, że zakręciłaś wodę przy myciu zębów -powiedziała mama.
– Tak, mamo, dowiedziałam się dzisiaj, że warto to robić -odparła Julka.
– A to dlaczego?-zapytała mama.
– Dlatego, że woda jest źródłem życia.

 

Kropelkowe marzenia

Amelia Z.

Mama Tolka miała właśnie przygotować coś do jedzenia, bo chłopiec  był głodny po grze w piłkę. Nalała wody do garnka i wyszła na chwilę z kuchni.

Wtedy rozległ się szept. To kropelki wody zaczęły ze sobą rozmawiać i mówić o swoich marzeniach. Zaczęła największa:
– Cześć, kropelki.
– Cześć, Wielka.
– Nie wiem, jak wy, ale ostatnio zaczęło mi się marzyć, aby zostać piękną bryłką lodu.
– Ooooo, to byłoby cudowne. – Odparła druga kropelka o imieniu Łezka. –  Zmienić się chociaż na jeden dzień. Tylko, że ja chciałabym pobyć płatkiem śniegu. Byłabym taka śliczna, biała, puchata. Dzieci pokochałyby mnie od razu.
– Ja też bym tak chciała! – Odrzekła średnia kropelka.
W tym samym czasie odezwała się najmniejsza z nich- Błękitka.
– A mnie śniło się ostatnio, że zamieniłam się w kuleczkę gazu. Byłam lekka i unosiłam się wysoko. Byłoby super, gdyby mój sen się spełnił.
Wszystkie kropelki westchnęły z zachwytu.

Wtem do kuchni wszedł Tolek i za prośbą mamy postawił garnek z wodą na płycie gazowej. Następnie odkręcił kurek, a do garnka wrzucił marchewkę, seler, pietruszkę
i ziemniaki. Po dłuższej chwili woda w garnku zaczęła wrzeć. Nad rondlem pojawiła się delikatna, biała chmurka – para wodna.
Właśnie spełniło się marzenie najmniejszej kropelki wody. Stała się lekka, gazowa
i szczęśliwie unosiła się wysoko nad garnkiem. W myślach chciała, aby ta chwila trwała wiecznie. 

 

Magiczny strumyk

Katarzyna K.

Niedaleko pikniku w lesie bawiły się  bliźnięta. Miały zaledwie kilka lat, a to, co się miało zdarzyć, zapamiętają do końca życia. Nagle oczy dzieci przykuła puchata, ruda kita jednej z mieszkanek lasu. Gdy swoimi małymi jak ziarnka pieprzu oczkami zauważyła dzieci, od razu zaczęła uciekać. Jak ucieczka, to i pogoń. Dzieci biegły  już kilkanaście minut, ale wiewiórka nie dawała za wygraną. Magda i Adaś, bo tak ich nazywano, zapomniały już o przestrogach rodziców, żeby nie odchodzić za daleko. Teraz myślały tylko o tym, jak złapać małe stworzenie. Niestety, przeznaczeniem dzikiej zwierzyny nie jest być złapanym
i oswojonym. Wiewiórka uciekła na drzewo i ślad po niej zaginął. Niepocieszone bliźnięta, jak to małe dzieci, zaczęły się nudzić.
Nagle Adaś dostrzegł mały, ale piękny strumyk wydający  się być idealnym miejscem na zabawę. Wymyślili puszczanie łódek z papierków po cukierkach, które mieli
w kieszeni. Gdy zabawa trwała w najlepsze, strumyk się wzburzył, zaczął  mocniej uderzać
o brzeg. Krople wody odpryskiwały z siłą wodospadu, tworząc niezidentyfikowane szumy. Mały wodospad był coraz głośniejszy  i po zaledwie kilku sekundach dało się w nim słyszeć słowa.
– Ale woda nie gada! -zawołała wzburzonym głosem Madzia.
– A jednak mali śmieciarze! Niszczyciele! – odezwała się duża kropla.
– Mama mówiła, że nieładnie jest przezywać – powiedział zasadniczo Adaś.
– A myślisz, że śmiecenie jest ładne? – zapytała inna kropla aksamitnym głosem.
– To tylko zabawa! – odrzekła lekceważąco Madzia.
– Czysta woda jest potrzebna! A żebyś wiedziała! Chyba musimy im to wytłumaczyć, siostry! – Zawołała i krople wody otoczyły dzieci, śpiewając jedna przez drugą:
– Gdyby nie było wody, nie byłoby życia, roślin, zwierząt… basenu.
– Stop! Nie byłoby basenu? –krzyknęły chórem dzieci.
– To my już nie będziemy zaśmiecać wody, bo my kochamy basen. – stwierdził Adaś.
– To dobrze i pamiętajcie, gdy kogoś zobaczycie, jak śmieci i zanieczyszcza wodę, to mu powiedzcie, żeby tego nie robił – odpowiedziały krople i wodospad zaczął się zmniejszać,
i zamieniać w strumyk. Nagle z końca lasu dobiegły głosy rodziców:
– Madzia, Adaś! Chodźcie na kiełbaski!
I tak skończyła się ich przygoda. Woda nie jest zła i zadbała o szczęśliwy finał. Pamiętajmy, że o nią trzeba dbać, bo gdy się skończy, życie będzie bardzo trudne albo wręcz niemożliwe.

    Spotkanie

Milena P.

          Był dżdżysty poranek, cały świat poszarzał. W taki dzień jak ten większość wolałaby zostać w domu i poczytać książkę lub pograć na komputerze  albo pobawić się. Niestety mama podwiozła mnie do wuja jakiś miesiąc temu i wszystkie książki, jakie miałam, już przeczytałam, a elektryczności nie było. Przez godzinę rysowałam to, co było za oknem. Nawet mi się podobało, ale nie można tak wiecznie spędzać czasu. Nagle przyszła mi myśl. Wuj ma wielką willę, w której jest 100 pomieszczeń, ale około 90 jest zamkniętych. Mojej fretce Lizie założyłam jej niebieskie szelki i zapięłam smycz. Po cichu wyszłam z pokoju. Szłam pośród drzwi. Wszystkie były zamknięte. Liza zaczęła się czymś bawić. Podeszłam do niej. W pyszczku miała mały złoty kluczyk. Podniosłam go. Zapatrzyłam się w niego i nie zauważyłam zakrętu. Wpadłam na ścianę. Świecidełko wpadło za doniczkę. Za kwiatkiem była dziurka. Włożyłam w nią klucz i coś pękło. Otworzyły się drzwiczki. Za nimi stała mini zamrażarka. Zdziwiło mnie to, bo gdzie był kontakt? Ciekawe też, po co komu to urządzenie? I czemu jest tak ukryte? Otworzyłam drzwiczki. W środku była kostka lodu. Nie wiem dlaczego, ale wzięłam ją do ręki. Fredka zaczęła ją lizać. Nagle coś pisnęło i zaczęło się śmiać. Nawet nie wiem, czemu mnie to nie zdziwiło.
-Cześć, ja jestem Kropelka i odpowiem ci  na każde pytanie- powiedział głosik.
-Witaj Kropelko, mam na imię Stella-odrzekłam. -Mówiłaś coś o pytaniach…
-Ach, tak… jestem wszystkowiedząca -jej ton był taki jak u wróżbitki.
-To fajnie -uśmiechnęłam się lekko. -Ok. Jak to się stało, że umiesz mówić?-
-To długa historia-westchnęła. -Opowiem ci w skrócie. Na początku pluskałam się w jeziorze z moim rodzeństwem – zaczęła. -Potem ktoś mnie złapał i zrobił eksperyment. Okazało się, że dzięki temu umiem mówić-dokończyła.
-Wiesz, jak ten ktoś się nazywał?
-Nie pamiętam-zamyśliła się. -Poczekaj był z zakonu templariuszy.
-O,  to stara jesteś. Przepraszam musiałam cię urazić-właśnie zdałam sobie sprawę, że to mogło ją zaboleć. -Mam jeszcze kilka pytań-rozpoczęłam inny temat.-Jak to jest być wodą?
-Ano, normalnie-rzekła bez zbędnych tłumaczeń.
-Ale jak?-dopytywałam.
-Widzisz ryby, ptaki w naturalnym środowisku – rozmarzyła się na wspomnienie starych czasów.
-Ptaki? To trochę dziwne.
-Woda paruje, unoszę się wtedy w powietrzu i widzę wszystko z góry-wytłumaczyła.-Czasem cię ktoś połknie, ale w organizmie człowieka jest tak, jak na ślizgawce w waszym lunaparku.
-Ale śmiesznie-zaczęłam chichotać.-A jak to było, gdy moja fretka cię polizała?- i właśnie sobie zdałam sprawę, że moja fretka Liza zniknęła.
-A fajnie, to trochę łaskocze.
-Wiesz co, muszę już iść- i tak się zakończyła moja przygoda. Jedyne, co wiem, to to, że dziurka od klucza zniknęła. Za to fretka się znalazła cała i zdrowa w gabinecie wuja. Trochę się zdenerwował. Po spotkaniu z kroplą zauważyłam, że częściej rysuję wodę, na przykład strumyki i jeziora, obserwuję zwierzęta. Szkoda, że nie spytałam kropelki o więcej rzeczy. Mówi się trudno. Może innym razem.

 

Niezwykła historia na wyspie

Wiktoria D.

Cześć, nazywam się Ola i mam dwadzieścia lat. Leciałam wtedy samolotem w podróż dookoła świata, kiedy zaczęły się mocne turbulencje. Czułam, że coś złego się wydarzy. Po niecałych dwóch minutach moje przeczucia się spełniły. Zaczęliśmy gwałtownie spadać. Rozbiliśmy się na bezludnej wyspie. Niestety przeżyłam tylko ja, lecz miałam całą spuchniętą rękę i mocno stłuczoną nogę. Ledwo opuściłam to, co zostało z samolotu.
Szłam moim zdaniem na północ aż trzy godziny z małymi przerwami, ale byłam bardzo spragniona wody. Nagle w oddali zobaczyłam drzewa i usłyszałam szum jakby wody. Starałam  się podbiec jak najszybciej. Gdy dobiegłam,  zobaczyłam wodospad, więc wzięłam trochę wody w ręce i zaczęłam pić. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę co się wydarzyło. Zaczęłam tęsknić za rodziną, domem i przyjaciółmi i na policzku spłynęła mi łza. Zaświeciła się i zaczęła się powiększać, a ja nieświadoma tego, co się dzieje, patrzyłam się jak zaczarowana. Kiedy słona kropelka urosła, otworzyła oczy, popatrzyła na mnie i zapytała:
-Jak masz na imię?
-Ola – odpowiedziałam.
-A ja jestem Lila Wodna.-powiedziała kropelka. -Co się stało?- zapytała .
-Leciałam samolotem, kiedy nagle zaczęły się turbulencje i rozbiliśmy się. -i tak opowiedziałam jej wszystko.
Kropelka Lila słuchała mnie bardzo dokładnie. I powiedziała:
-Pomogę Ci.
-Jak?-zapytałam.
-Ja jestem magiczną kroplą, która spełnia życzenia.-odpowiedziała kropelka Lila.
Pomyślałam, że zwariowałam. Cały czas przecierałam oczy, ale ciągle stała w tym samym miejscu. Wtedy zapytałam się jej:
-Pomożesz mi wrócić do domu?
-Tak, powiedz tylko, że to jest Twoje życzenie.-powiedziała Lila.
– Moim życzeniem jest powrót do domu.-odrzekłam.
Kropelka słysząc to, co powiedziałam, znowu się zaświeciła i tym razem zakręciła i poleciała w górę. Nagle obejrzałam się i byłam w moim pokoju. Lila Wodna na pożegnanie powiedziała:
-Żegnaj, miło było Cię poznać.
Po czym zniknęła. Moja mama weszła do pokoju wystraszyła się, a ja jej opowiedziałam całą historię.

 

 

Przygoda Antosi

Justyna O.

Dawno, dawno temu żyła sobie mała kropelka wody. Miała na imię Antosia. Pewnego dnia podczas zabawy z przyjaciółmi kucharka Karolina postanowiła zabrać Antosię, która się tego wcale nie spodziewała. Karolina odkręciła kran. Zaczęło się od lekkiego strumienia wody, ale potem rozpoczęło się istne tsunami. Antosia rozdzielona od koleżanek nie dawała za wygraną, zaczęła biec w drugą stronę, lecz nic to nie dało. W końcu nie wytrzymała i odpuściła.
Po chwili była w garnku pełnym innych kropelek.
,, Ma chyba z 10 metrów” – pomyślała i zaczęła szukać rodziny.
– Strasznie mi gorąco! Muszę się ochłodzić albo zaraz zemdleję. – rzekła głośno.
Po niecałej minucie zauważyła znajome twarze.
-To mama i tata! – krzyknęła Antosia.
Rodzice wciąż wołali:
– Antosiu! Antosiu!
Poczuła szczęście i lekkość.
– Co się ze mną dzieje? – zapytała mamę Antosia.
– Przechodzisz w inny stan skupienia, czyli z cieczy zamieniasz się w gaz. – wytłumaczyła mama.
– Niestety musimy się pożegnać – spojrzał na nią smutno tata.
– Zobaczymy się niedługo… w ogrodzie za lasem, będziemy tam na ciebie czekać. – powiedziała mama.
– Papa córeczko! – powiedzieli chórem.
Antosia zaczęła parować. Nie wiedziała, o co rodzicom chodzi, ale zapamiętała, gdzie mają się spotkać. W końcu zniknęła w parze.

 

W dniach 5-11 marca obchodzimy Tydzień Książki Elektronicznej. Z tej okazji chcemy się dowiedzieć, jaka jest dostępność e-booków wśród uczniów naszej szkoły. Zapraszamy do udziału w krótkiej ankiecie:

http://LearningApps.org/watch?v=px85o4eaj17

 

 

 

W samo południe 14 grudnia 2016 roku w WCDN rozpoczęło się spotkanie z autorami książek o tematyce historycznej dla dzieci i młodzieży – panią Grażyną Bąkiewicz i panem Pawłem Wakułą. Uczestniczyła w nim  Milena Palczyńska, która jako jedyna uczennica naszej szkoły wzięła udział w konkursie na opowiadanie historyczne.  Po rozdaniu nagród i rozmowie z pisarzami była też okazja do zakupu nowych, wspaniałych książek Wydawnictwa Literatura,  które są też dostępne w naszej szkolnej bibliotece np. przepiękna seria „Wojny dorosłych-historie dzieci”.

Zapraszamy do przeczytania opowiadania Mileny. Zdarzyło się w Polsce

W naszej szkole dzieją się czytelnicze rewolucje!!!

11 kwietnia 2016 r. gościliśmy  w  naszej szkole pracowników Instytutu Filologii Angielskiej Uniwersytetu Wrocławskiego – panią Justynę Deszcz-Tryhubczak oraz pana Mateusza Mareckiego, którzy przeprowadzili warsztaty czytelnicze. W zajęciach wzięli udział uczniowie z Dyskusyjnego Klubu Edukacyjnego  oraz reprezentacje uczniów klas trzecich.
W pierwszej części spotkania zapoznaliśmy się z wynikami badań czytelnictwa w Polsce, rozmawialiśmy o naszych zainteresowaniach czytelniczych, obejrzeliśmy  film animowany pt.Fantastyczne Latające Książki Pana Morrisa Lessmore, który był punktem wyjścia do dyskusji o roli książek w życiu człowieka.
Po przerwie starsi  uczniowie analizowali problem kanonu lektur szkolnych a także w formie plakatów przedstawili swoje propozycje na temat – idealnego bohatera książek, najciekawszej tematyki oraz gatunku lektur najbardziej pożądanych przez uczniów. Zajęcia bardzo podobały się wszystkim.
Kolejnym krokiem, który zrobiliśmy na przełomie maja i czerwca było przeprowadzenie badań czytelniczych, których wyniki przedstawiliśmy w broszurze :Broszura Badania czytelnicze W tym roku podsumowaliśmy nasze dotychczasowe działania i zaplanowaliśmy dalsze, o których będziemy na bieżąco informować:)
W najbliższym czasie (3-4 listopada 2016) dr Deszcz-Tryhubczak zaprezentuje nasz projekt w swoim wystąpieniu pt. „Badania nad literaturą dziecięcą jako forma humanistyki zaangażowanej” podczas Transdyscyplinarnej Konferencji Naukowej w Poznaniu!!!

Wszystkich chętnych zapraszamy do podzielenia się swoimi pomysłami na promowanie czytelnictwa:

http://LearningApps.org/watch?v=prg89qf3n16

 

 

 

Kiedy postawiłam kropkę nad i (w zeszycie oczywiście), miałam pewność, że to koniec. Była pora kolacji, ale nikogo nie było w domu. Byłam zupełnie sama, chyba.  Zeszłam na dół.  Spojrzałam na zegarek.  Była dwudziesta.  Za około godzinę wrócą rodzice. Poszli na ważną konferencję. Koleżanki pojechały na wakacje. Rodzice uznali, że powinnam się w tym czasie uczyć. Poszłam jeszcze raz wszystko przeczytać. Gdy skończyłam, usłyszałam dzwonek. Jak tylko otworzyłam drzwi, usłyszałam kłótnię.
– Zielony – mówiła mama – to taki spokojny kolor.
– Różowy – zapewniał tata – przecież wszystkie dziewczyny go lubią.
– Zielony.
– Różowy.
– Zielony.
– Różowy – kłócili się coraz głośniej.
Postanowiłam ich zostawić, ale to z różem było dziwne.
– Zielony pozwoli jej odrabiać lekcje!
– Różowy pozwoli jej poczuć się jak księżniczka!
– O co wam chodzi? – postanowiłam się wtrącić.
– Chcemy urządzić ci pokój marzeń – powiedziała mama i zaczęła się znowu kłócić – zielony.
– A ja myślę, że woli róż.
– Jeśli coś mam do powiedzenia, to wolę niebieski. – Rodzice chwilę patrzyli na mnie z niedowierzaniem.
– Och, dobrze…. a lampy ci zrobimy zielone!
– Nie, bo różowe!
– To mój pokój, więc sama go zaprojektuję- postawiłam kropkę nad i.
– Dobrze.
– Dobrze.

Milena P.

Tam, gdzie nikt nie wchodził od wieków

 

Był środek roku szkolnego. Przyjaciele właśnie mieli pójść na zajęcia z magii. Do ich paczki należeli: Lucy – magini powietrza, Kate – magini wody,  Jack – mag ziemi i Sting – mag ognia. Wszyscy mieli po 15 lat. Każdy z nich się różnił, ale mimo to byli nierozłączni.

Nagle zadzwonił dzwonek na lekcję. Czwórka przyjaciół była bardzo daleko od klasy, więc zaczęli biec.

-Kate, pośpiesz się!

-Nie mogę! Nie mam takiej magii jak wy, że mogę się sama przyśpieszyć!

-Lucy, pomóż jej.

-Się robi!

Lucy byłą znana z tego, że była szybka jak błyskawica. Tym razem jednak rozpędziła się do takiej prędkości, że wraz z przyjaciółką z całej siły przywaliły w ścianę. Zaraz po tym ściana wsunęła się do środka i ich oczom ukazał się ukryty, ciemny korytarz.

-Dziewczyny, nic wam nie jest?!

-Nie, ja się już przyzwyczaiłam… Patrzcie! –Powiedziała szybkobiegaczka wskazując na tajny korytarz – nie wiem jak wy, ale ja mam ochotę to zbadać.

-No nie wiem, czy to dobry pomysł – szepnęła strachliwa magini wody – nie możemy opuścić lekcji…

-Ehhh… Raz na jakiś czas nie zaszkodzi!

-Ja wolałabym tam nie wchodzić.

-Przestań Kate, chodź.

Kate, Lucy, Sting i Jack weszli do ciemnego korytarza.

-Sting, oświetlisz nam drogę?

-Jasne.

Nagle ściana zatrzasnęła się za nimi.

-Aaaaaaa! Zostaliśmy tu uwięzieni – pisnęła mała Kate.

-Spokojnie, przecież jestem magiem ziemi, więc bez problemu podniosę tą ścianę.

-Nie gadajcie tylko chodźcie! –krzyknęła Lucy.

Coraz bardziej pogłębiali się w niekończącą się ciemność.

-Boję się…

-Kate, nie musisz być wiecznie taka strachliwa!

-Nie jestem taka jak ty, Lucy…

-Przestańcie się wreszcie kłócić, tam jest jakaś ogromna sala.

Rzeczywiście, Sting nie zmyślał. Szli w stronę wielkiej, bardzo jasnej komnaty. Nie sądzili jednak, że spotkają tam kogoś im znajomego…

-Nie wierzę!

-To ty!

Przed nimi ukazał się ich kolega z klasy, który prawie nigdy nie zjawiał się na lekcjach. Potężny mag lodu – Harry.

-Witam was – przywitał się i uśmiechnął się pod nosem.

-Ja nawet zapomniałam o jego istnieniu!

-Weź mnie nie obrażaj! Może i nie chodzę do szkoły, ale dalej żyję.

-Przecież siedzisz w szkole – dodał mag ziemi.

-No nieważne.

-Czemu tu siedzisz? Ciągle tu jesteś? I czemu nie przychodzisz na lekcję?

-Nie mam potrzeby, aby chodzić na lekcję. A was nie powinno tu być! Lodowe uderzenie!

-Sting! Magia połączona.

-Jasne!

-Ogniste tornado!

-Lodowa tarcza!

-Wodne cięcie!

-Dosyć tego! Lodowy rycerzu, uwolnię cię!

Mag lodu rzucił zaklęcie i ku im oczom ukazał się bardzo duży, lodowy rycerz.

-Sting, stop go!

-Z wielką przyjemnością!

-Sorry Sting, tego lodu nie da się stopić.

-Że jak?

-Lodowy rycerzu, uderz w nich.

Marionetka Harrego uderzyła w czwórkę przyjaciół zgodnie z poleceniem. Jednak nie trafiła. Ziemia pękła. Biegli tak szybko, na ile im nogi pozwalały. Ziemia waliła się za nimi. Sting postanowił postawić kropkę nad „i”. Z rozwścieczoną, groźną Iną wzniósł się w powietrze. Płomień uderzył w lodowego maga, a na jego ciele pojawiły się duże i poważne rany.

-To cały Sting!

Mag ognia miał zadać ostateczny cios, gdy Harry powiedział:

-Wystarczy! Poddaję się!

Wszystko ucichło.

-Czemu jesteś taki dziwny?

-Uczyłem się kiedyś, ale wszyscy nazywali mnie słabeuszem. Jestem silny, ale jeszcze daleko mi do takiej potęgi, jaką ty osiągnąłeś.

-Nikomu ani słowa o tym co się tu wydarzyło.

-Zgoda.

Sting podał mu rękę.

Potem wszyscy w ciszy wyszli ze zniszczonej komnaty. Nazajutrz Harry pojawił się w szkole i według danej obietnicy nikomu nie powiedział o wydarzeniach z poprzedniego dnia. Pół roku później cała piątka przedwcześnie zakończyła naukę, bo nie potrzebowali więcej lekcji.

Emilia T.

 

 I koniec kropka!

-Mamo, ale pozwól mi jechać z Andżeliką na wakacje, proszę.

-Nie, już ci mówiłam. To, że możesz jechać z Wrocławia do babci autobusem 15 minut, nie znaczy , że możesz jechać 3 godziny pociągiem. Poza tym wiesz , jaka jest sytuacja Andżeliki. Jej tata mieszka w Lublinie a ona tutaj, a żeby nie robić mu kłopotu ona sama musi do niego jeździć!

-Ale mamo proszę.

-Ale… Ale..

-Przestań ,bo nazwę cię Ala i tak to się skończy z tym „ale”.

-Mamo, sama mówisz, że Andżelika podróżuje, pozwól mi z nią jechać. Ona się mną „zaopiekuje”. Poza tym jedziemy do jej ciotki, jest bardzo miłą, młodą osobą.

-Kasia przestań! Ja nawet nie wiem,  kto to jest.

-Ech…  I tak pojadę!

-Nie pojedziesz i koniec kropka! – Powiedziała mama ostro.

Zastanowiłam się jeszcze, co to może znaczyć, ale pomyślałam, że nie będę drążyć tego tematu, gdy mama jest zła, bo jeszcze bardziej ją wyprowadzę z równowagi.

– Idź już spać Kaśka – Powiedziała tym razem łagodniej, ale nadal ze złością.

– Dobrze.  – poszłam do łóżka.
W nocy wymyśliłam inną metodę na namówienie mamy. Rano zadzwonił mój budzik, zerwałam się  i ubrałam mundurek. Zeszłam na dół na śniadanie i przywitałam się z mamą.

– A co to za ranny ptaszek?

– Mamo, słuchaj, miałaś rację z wczorajszym dniem.

– Kochanie…

– „A propos”, co miała znaczyć ta kropka?

– A to ty nie wiesz? „Koniec kropka” mówi samo przez się, że skończyłam.

– Achaaa… – Dzięki.

– No i z tym wyjazdem to przemyślałam to, chyba, że nie chcesz już jechać?

– Chcę, chcę, tylko czy mi pozwolisz?

– Wiesz co? Jesteś już duża i możesz jechać. Po szkole się spakuj, bo wyjeżdżasz pojutrze, o 7:30 masz być na peronie z Andżelą.

– A ty skąd to wiesz?

– Od mamy Andżeli. Podziękuj też jej, to ona mnie przekonała. Wczoraj wieczorem dzwoniła.

– Dzięki, dzięki, dzięki! – Wykrzyknęłam radośnie.

– Kocham cię koniec i kropka – powiedziałam.

Katarzyna K.

 

Książka Zbigniewa Nienackiego „Pan Samochodzik i tajemnica tajemnic” jest jedną z cyklu o przygodach pana Tomasza, zwanego Samochodzikiem. Każda książka z serii „Pan Samochodzik” jest powieścią detektywistyczno-przygodową i w każdej jest element dreszczyku. Tytuł serii pochodzi od głównego bohatera i jego samochodu, który jest, co prawda brzydki, ale posiada ukryte umiejętności, które przydają się w czasie licznych przygód. Główny bohater jest historykiem sztuki i pracuje w Ministerstwie Kultury i Sztuki jako ktoś w rodzaju detektywa, zajmując się poszukiwaniem zaginionych zbiorów muzealnych oraz tropieniem handlarzy i złodziei dzieł sztuki.

W książce „Pan Samochodzik i tajemnica tajemnic” również nie mogło zabraknąć emocji i dreszczyku. Pan samochodzik ma za zadanie złapać przestępców, którzy wywożą za granice cenne polskie ikony. Panu Tomaszowi pomagają w ich tropieniu przyjaciele z Pragi oraz  harcerze, przebywający na obozie w Bieszczadach. Akcja dzieje się w Pradze i w Bieszczadach. Autor pięknie opisuje praskie zabytki oraz przedstawia ich historię.

Bardzo polecam tę książkę wszystkim, którzy lubią dedukować i lubią zwroty akcji. Mnie ta książka bardzo się podobała, podobnie jak inne z serii o Panu Samochodziku.

Kacper Susło

„Krew Olimpu’’ Ricka Riordana to książka z serii „Olimpijscy Herosi’’. Opowiada  o grupce herosów, która na latającym trimerze  walczy z gigantami i Gają. Lektura  dowcipnie przedstawia przygody bohaterów, a przy okazji można się z niej też nauczyć mitów greckich.

Głównym bohaterem tej książki jest Percy Jackson, który  ma jedną słabość, jest zbyt wierny przyjaciołom, co czasami wpędza go w różne kłopoty. W  książce wspomniane jest, że każdy ma jakąś słabość, nikt nie jest doskonały. Warto ją przeczytać również dlatego, że często są bardzo emocjonujące zwroty akcji.

Zachęcam też do czytania innych książek z tej serii, bo każda porusza jakiś inny problem. Według mnie czytanie tej książki to przyjemność. Przy okazji można  nauczyć się na przykład prawidłowej pisowni wyrazów, jak również wzbogacić swoje słownictwo i wiedzę. Jest to książka zarówno dla chłopaków jak i dziewczyn. Czytając tą książkę można zobaczyć jak rozwija się przyjaźń bohaterów.

Maciej Jezierski