Wydawnictwo Galeria Książki oferuje nam bardzo ciekawą książkę „Złodziej Pioruna” autorstwa Ricka Riordana. Dzieło to jest pierwszym tomem z serii „Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy”.

Kiedy Perseusz Jackson- zwykły chłopak z Manchatanu dowiaduje się, że jest półbogiem, jego życie wywraca się do góry nogami. Trafia do Obozu Herosów, gdzie jest wiele dzieci takich jak on. Dowiaduje się też, że jest oskarżony o kradzież Pioruna Zeusa- jednej z najpotężniejszych broni na świecie. Razem z przyjaciółmi Annabeth i Groverem udają się w podróż przez całe Stany Zjednoczone do Podziemia, gdzie rzekomo znajduje się Piorun. Po drodze spotykają się z wieloma przeciwnościami losu i ze starożytnymi potworami, które trzeba pokonać.

Uwielbiam czytać tę książkę, bo jest napisana w pierwszej osobie, przez co czytelnik czuje się tak jakby tam był. Powieść ta jest z gatunku fantastyki, czyli gatunku, który kocham czytać. Jeżeli chcesz sprawdzić, czy i ty nie jesteś półbogiem, albo po prostu spróbować odgadnąć, kto jest twoim boskim rodzicem na Olimpie, musisz przeczytać tą książkę. Powieść polecam fanom fantastyki, a w szczególności fanom Harrego Pottera.

Weronika Misiak

Jedną z moich ulubionych książek jest „Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy: Złodziej Pioruna” jej autorem jest Rick Riordan. Książka ma 2 cykle- po pięć części w każdym. „Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy: Złodziej Pioruna” jest pierwszą częścią pierwszego cyklu. Jej głównymi bohaterami są Percy, Annabeth, Grover.
Na samym początku książki Percy nie wie, że jest półbogiem ( dzieckiem jednego z bogów greckich i śmiertelnika). Jego ojcem jest Posejdon. Percy odziedziczył po ojcu moc władania wodą, o czym także nie wie. Z czasem Percy trafi do obozu półbogów. Tam właśnie pozna Annabeth. Przyjaciele (Percy, Annabeth i Grover) wyruszą w niebezpieczną wyprawę do… o tym już sami przeczytacie. W każdej części mają nowe wyzwania i przygody. Książka jest pisana w ciekawy sposób, ponieważ jest pisana tak jakby główny bohater (Percy) opowiadał ci to, co go spotkało. Drugi cykl niestety nie jest pisana już w ten sposób, ale jest równie ciekawy. W każdej części Percy zdobywa wielu nowych przyjaciół jak i wrogów.
Są również (na razie) dwa filmy – pierwsza i druga część pierwszego cyklu (druga część to „Percy Jackson i Morze Potworów”). Oczywiście bardziej polecam książki , ponieważ jest w nich więcej szczegółów, które zostały pominięte w filmie,a dzięki nim  książka jest ciekawsza. Bardzo polecam ją chłopakom i dziewczynom jest to książka dla młodzieży jak i dla dzieci. Można wypożyczyć ją w bibliotece lub kupić wszystkie pięć tomów co wyjdzie taniej niż kupowanie po jednej. Myślę, że przekonałam was do przeczytania tej wspaniałej książki.

                                                                              Maja Wojciechowska 

PODRÓŻ W CZASIE

            Był pierwszy dzień wakacji. Pamiętam, jakby to się stało wczoraj. Dzisiaj to wam opowiem.

W pierwszy dzień wakacji odwiedziła mnie Milena. Poszłyśmy razem do sklepu z ubraniami. Każda z nas wzięła sobie po jednej sukience i poszła do przebieralni. Stwierdziłyśmy, że pasują jak ulał, więc kupiłyśmy je i wróciłyśmy do domu. Chciałyśmy się w nich pokazać rodzicom, dlatego poszłyśmy na strych. Gdy weszłyśmy na górę zobaczyłam bardzo fajną przebieralnię i podeszłam do niej. Jednak obok była też i druga. Weszłyśmy do nich i zobaczyłyśmy różne guziki. Wcisnęłam największy i cała przebieralnia zaczęła się trząść. Milena myślała, że tak ma być i zrobiła to samo. Na monitorku pojawiły się czterocyfrowe liczby, które nagle zaczęły maleć.

Gdy wyszłam z przebieralni monitorek wyświetlał 1665 i wtedy zrozumiałam, że przeniosłyśmy się w czasie. To był wehikuł czasu! Wyglądałam zupełnie inaczej niż zwykle: miałam duże zielone oczy, długie brązowe warkocze i kowbojski strój. W pobliżu zobaczyłam stajnię z czterema końmi. Były tam dwa duże ogiery, jedna klacz i malutki źrebaczek. Milena, gdy zobaczyła konie, powiedziała że zostanie z nimi, a ja dosiadłam jednego wierzchowca i pognałam do pobliskiego miasteczka.

Był tam sklep z serami i budka z napisem SZERYF. Wtedy zrozumiałam , że naprawdę jestem na Dzikim Zachodzie. Zobaczyłam białego psa z obrożą, na której napisano PIORUN. Powiem wam, że nie tylko był podobny do mojego Pioruna – to po prostu był mój Piorun. Pewnie wszedł za mną do przebieralni.

– Piorun, co tu robisz? – spytałam. – No tak, wszędzie za mną łazisz… Wskakuj do plecaczka i jedziemy.

Minęliśmy hipnotyzera, sklep z antykami, kowala i … mechanika.

– Proszę pana, skąd pan się tu wziął? Jest rok 1665 i nie ma mechaników.

– To długa historia – odparł. – Lepiej powiedz, w czym mogę ci pomóc.

– Chciałabym już wrócić do domu, razem z przyjaciółką niechcący przeniosłam się w czasie.

– Jak ja cię rozumiem – westchnął. – Prowadź do wehikułu!

Gdy dotarliśmy na miejsce, mechanik coś poprzestawiał i już mogłyśmy wracać przez naszą przebieralnię do domu. Nacisnęłyśmy guzik i już po chwili byłyśmy na miejscu.

Pożegnałam się z Mileną i poszłam na strych po sukienkę. Zobaczyłam złotą lampkę. Wytarłam ją z kurzu i nagle wystrzeliła w powietrze. Po chwili leżałam na piasku. Niebo było fioletowe, w paski, a ja już wiedziałam:

– Jestem w lampie dżina!  Ale to już inna historia. Czy jest tu jakiś mechanik???

Emilia Tomaszewska klasa III c 

TITANIC URATOWANY

Nie tak dawno oglądałem film pt.: „Titanic”. Zrobiło mi się  smutno, że ten statek zatonął. Pomyślałem, że gdybym miał możliwość cofnięcia się w czasie i zapobiegnięcia katastrofie, byłbym bardzo szczęśliwy.  Poszedłem do piwnicy, żeby  przynieść ziemniaki. Kiedy tam wszedłem  zobaczyłem, że na półce leży dziwny zegarek, a obok niego kartka. Najpierw wziąłem kartkę, na której było napisane, że ten zegarek umożliwia podróż w czasie. Na kartce była też instrukcja jak się nim posługiwać. Polegało to na tym, że jeden przycisk cofał w czasie,  a drugi na odwrót. Wtedy pomyślałem, że mógłbym cofnąć się w czasie do dwudziestego wieku,  do 1912 r. i zapobiec katastrofie statku „Titanic”. Nacisnąłem więc przycisk i pojawiłem się w tunelu czasu.  Wyglądał on tak, że na ścianach były zegarki, a ja latałem dookoła nich. Nagle puściłem i znalazłem się na ulicach Liverpoolu. Zobaczyłem kapitana „Titanica”.  Kapitan nagle się o coś potknął i gdyby nie ja wpadłby do morza.

–Widzę, że jesteś spostrzegawczy chłopcze. Chciałbyś pracować na Titanicu w bocianim gnieździe?- zapytał kapitan. Za to, że mnie uratowałeś będziesz miał jedzenie i noclegi za darmo- dodał kapitan.

-Tak, zgadzam się- odpowiedziałem.

***

Kiedy wszedłem na pokład, a potem na bocianie gniazdo, siedziałam tam przez cztery dni. W wolnym czasie piłem mleko i  patrzyłem, jak fruwają mewy. Piątego dnia wiedziałem, że będzie płynąć góra lodowa, więc jak tylko zapadła noc czuwałem na bocianim gnieździe.  Kiedy tylko ją zobaczyłem krzyknąłem:  „Góra lodowa!” Już mieliśmy się zderzyć, gdy statek zahamował. Potem wszyscy cieszyli się ,że ich uratowałem. Kiedy dotarliśmy do Nowego  Jorku odbyło się przyjęcie na moją cześć. Za trzy miesiące wróciliśmy do Anglii. Nacisnąłem przycisk w zegarku i wróciłem do domu do 2014 r.  Przyniosłem ziemniaki do domu. Okazało się, że w tym czasie nie minęła ani sekunda.  Po tym wszystkim chciałem obejrzeć  film  „Titanic”.

Eryk Pszczołowski kl. III c 

Podróż w czasie – Wrocław, rok 2214

Każdy z nas chciałby się przenieść w przyszłość, jest to w prawdzie niemożliwe, ale mi i mojej koleżance to się przytrafiło.

Pewnego dnia mój dziadek zbudował maszynę do teleportowania się w czasie. Była wspaniała, ale dziadek mówił „nie dotykać”, gdy zbliżałam się do maszyny. Następnego dnia przyjechała do mnie Milena i bawiłyśmy się w detektywów, gdy mój dziadek wyszedł ze swojego warsztatu my potajemnie się tam zakradłyśmy. W warsztacie dziadka na środku stała ta jedyna maszyna z tysiącami przycisków. Milena kliknęła niebieski przycisk, a maszyna dziwnym głosem powiedziała: „Powiedz ile dni lub lat chcesz przenieść się w przyszłość”? Milena powiedziała „200 lat w przyszłość to wystarczający czas”. Po chwili drzwiczki do maszyny otworzyły się, a my niepewnym krokiem weszłyśmy do środka. Nagle maszyna zaczęła się trząść, a my poleciałyśmy do jakiegoś miasta. Gdy tam wylądowałyśmy zobaczyłyśmy wielką tablicę z napisem „Wrocław 2214 rok.”

Rozejrzałyśmy się dookoła i ze zdziwieniem zapytałam Milenę: „Widzisz jakiś samochód?” Milena krótko i szczerze odpowiedziała: „Nie widzę”. Nagle na moją głowę spadł kabanos, a po chwili usłyszałam „przepraszam”. Spojrzałyśmy w górę, a tam masa samochodów i rowery ze skrzydłami, a obok nas przeleciał jakiś chłopak na desce. Zrobiłyśmy wielkie oczy i otworzyłyśmy buzię ze zdziwienia, ponieważ pierwszy raz widziałyśmy takie cuda.

Nie mogłyśmy w to wszystko  uwierzyć, domy były kolorowe i w różnych kształtach. Dookoła było bardzo dużo zielonych drzew i barwnych kwiatów. Zapytałyśmy przechodzącej dziewczynki, jak się tutaj żyje, a ona  odpowiedziała, że idealnie, ponieważ wszystko jest ekologiczne, powietrze jest czyste i dlatego żywność nie jest skażona, a wszyscy są zdrowi. Powiedziała również, że ludzie są szczęśliwi, ponieważ wszyscy mają pracę i żyją w dostatku, i nikomu niczego nie brakuje. Nie ma też przestępców i świat jest piękny i kolorowy, jak te domy. Byłyśmy z Mileną pod ogromnym wrażeniem, że w przyszłości jest tak jak w bajce i każdy by chciał tak żyć. Miałyśmy ochotę obejrzeć to wszystko, ale nasza wyprawa zaczęła dobiegać końca, ponieważ coś zaczęło nas wciągać i po chwili wylądowałyśmy z powrotem w warsztacie dziadka. Szybko pobiegłyśmy do mojego pokoju, ale po drodze spotkałyśmy dziadka, który zapytał, gdzie tak długo byłyśmy? A my równocześnie odpowiedziałyśmy, że w bajce i pobiegłyśmy dalej.

To była przygoda mojego życia i chciałabym, żeby świat wyglądał tak, jak ja go zobaczyłam w przyszłości. Może z Mileną zbudujemy taką samą maszynę i częściej będziemy wybierać się w przyszłość.

                                                                                     Julia Leszkiewicz  klasa 3c

Wehikuł czasu

Pewnego czwartkowego dnia zapukał do naszych drzwi listonosz. Przywiózł list , który był do mnie. A więc szybko wzięłam list podziękowałam i pożegnałam listonosza. W liście było napisane, czy chciałabym chodzić do szkoły o nazwie Hogwarts. Ja i mama wytrzeszczyłyśmy oczy. Myślałam, że Hogwarts nie istnieje… Mama powiedziała, że może mnie zapisać do Hogwarts-u. Tak się ucieszyłam i uściskałam mamę. Mama poinformowała mnie, że już jutro pojadę do szkoły magii i czarodziejstwa. I gdy to usłyszałam, to w szybko poszłam się zapakować. Po zapakowaniu się była godzina 19:00, a była to godzina, o której powinnam się już myć, a po myciu spanie.

Rano obudziłam się o godzinie 9:38. Po pierwsze – umyłam się, ubrałam się , po drugie zjadłam śniadanie, a po trzecie założyłam kurtkę i buty i wyszłam na dwór, żeby kupić potrzebne rzeczy. A to wszystko można kupić na ulicy Pokątnej. Dokładnie nie pamiętam jak się tam dostałam. A na liście były takie rzeczy do kupienia: czarna szata, różdżka, zwierzątko, kociołek i jeszcze kilka innych przedmiotów. Po zakupach poszłam na dworzec, gdzie musiałam iść na peron „dziewięć i trzy czwarte”. Z początku miałam problem, bo nigdzie nie mogłam znaleźć tego peronu. Po chwili zobaczyłam, jak jakieś dzieci jechały z wózkiem prosto w mur! Ale cudem gdzieś się „przeteleportowały”. Ja też spróbowałam i też się „przeteleportowałam”. I tam gdzie byłam był peron „dziewięć i trzy czwarte”. Uśmiechnęłam się i weszłam do pociągu. W tym pociągu poznałam: Rona Wesleya, Hermionę Grenger i Harrego Pottera.

Przez całą drogę rozmawialiśmy ze sobą. kiedy dotarliśmy na miejsce, to była już noc. Jednak, żeby dotrzeć do Hogwarts-u musieliśmy płynąć łódkami. Gdy już dopłynęliśmy, to musieliśmy iść na salę, w której była tiara przydziału. Bo w tej szkole są cztery domy: Gryfindor, Sliterin, Hafylpaf i Rejwenkrołs. Mnie przydzielono do Gryfindoru. Harrego, Hermionę i Rona też. Prefekt oprowadził nas po szkole i po pokoju gryfonów. Gdy szliśmy spać Hermiona powiedziała mi, że w tej szkole jest ukryty wehikuł czasu. Wtedy zrobiłam wielkie oczy. Poszłam więc do Harrego i zapytałam się, czy mogę pożyczyć pelerynę niewidkę. Harry zgodził się. Gdy wszyscy spali to ja szukałam po całej szkole wehikułu czasu. W końcu znalazłam go w tajemniczym pokoju. Tam na wehikule czasu trzeba było wpisać rok oraz co się chciało zwiedzić. Ja wpisałam 1985 rok. Weszłam do wehikułu i założyłam specjalny zegarek , gdybym chciała wrócić. Nacisnęłam czerwony guzik i nagle przeniosłam się w przeszłość. Akurat pojawiłam się na tej ulicy, co chciałam. Zadzwoniłam do mieszkania, w którym mieszkała moja mama, gdy była małą dziewczynką. Gdy mnie wpuścili do środka mieszkania, to od razu zaczęłam wszystko opowiadać, jak się tu znalazłam itp. Wszyscy słuchali zaciekawieni.

nawet mi uwierzyli. Bawiłam się z moją małą mamą. Grałam w gumę, w pomidora i zgadywanie, rzucałyśmy do siebie piłką i opowiadałyśmy sobie śmieszne historie. Potem poszłyśmy też na plac zabaw i do sklepu, w którym kupiłyśmy sobie po jednym lizaku. A gdy zbliżała się noc to ja i moja mama zapytałyśmy się, czy mogę tu nocować. Rodzice mojej mamy, czyli mój dziadek i moja babcia zgodzili się. Ale zamiast pójść spać to wieczorem oglądałyśmy bajkę „Przygody Baltazara Gąbki” w czarno – białym telewizorze. W pewnym momencie zasnęłyśmy przed telewizorem. Dziadek jak to zobaczył to zaśmiał się krótko, a babcia przeniosła nas do łóżka.

Rano zobaczyłam, jak moja mama patrzy na mnie. Na śniadanie zjadłam kanapkę z wędliną. Cztery godziny później poszłyśmy razem na basen o nazwie Morskie Oko. Bawiłam się doskonale. A po basenie poszłam do kina. To jest najlepszy dzień mojego życia!!! Krzyknęłam z radości. Ale w pewnej chwili przypomniał mi się Hogwarts. I niestety musiałam się pożegnać. Rozpłakałam się bardzo mocno. Jednak wiedziałam, że jeszcze zobaczę mamę, ale już jak jest dorosła. Czyli tak, jak jest naprawdę. Więc pożegnałam się z moją małą mamą i przekręciłam zegarek. Wtedy w sekundę znalazłam się w szkole Hogwarts. Gdy szłam po korytarzu to zostałam przyłapana przez nauczyciela. Powiedział mi wtedy, że za złamanie regulaminu wyrzuca się ze szkoły. Więc poszłam się zapakować i pojechałam z powrotem do domu. W ogóle się tym nie przejmowałam, bo i tak wolałam swoją szkołę przy ulicy Greckiej.

Jak już dotarłam na peron, wtenczas najszybciej jak się dało pobiegłam do domu. Miałam mnóstwo do opowiedzenia! A najlepsze było to, jak wspaniale spędzałam czas z moją małą mamą.:)  „THE END”  

Maja Ożlańska kl. 3c                  

Podróż w czasie

Dziś my (ja i Emi) poszłyśmy po Kasię. Moja mama i tata wzięli nas do  muzeum historii, zegarów i czasu. Zwiedziłyśmy je całe, a potem poszliśmy do dodatkowo płatnej sali. Była w niej maszyna do podróży w czasie. Włączyłam guzik. Pojawiła się informacja o zasadach używania urządzenia. Pisało tam: ustaw czas, który chcesz przeznaczyć na podróż, następnie wpisz rok i miejsce, w którym chcesz się znaleźć.

 Wybraliśmy polski dwór królewski z 1732 r. na 2 godziny. Trafiliśmy do królewskich ogrodów. Bałam się, ale mama i tata nie. Kasia mówiła, że mamy szczęście. Zwiedziliśmy wszystkie zakątki. Było tam mnóstwo zwierząt, roślin i ozdób ogrodowych.

 Emi znalazła wejście do zamku. Były tam czerwone dywany wyszyte złotą nicią, dużo koron królewskich oraz 100 zbroi rycerskich z piórami ze złota lub  tylko pozłacane. Król siedział na tronie na końcu wielkiej sali pomiędzy stolikami z kwiatami i owocami. To on mówił do nas o zasadach. Przywitał się z nami i pokazał nam piękne komnaty. Potem posadził nas na kanapę i kazał służącym zapalić świece umieszczone wysoko na żyrandolu i na stolikach z przekąskami. Dostaliśmy w prezencie kilka klejnotów oraz po kilogramie złota i srebra. My daliśmy mu aparat fotograficzny. Wszyscy się ucieszyli. Służący też byli zadowoleni, bo otrzymali kilka sprayów do czyszczenia mebli. Królowa dostała pióro wieczne i atrament, a księżniczka sukienkę z cekinami.

Dwie godziny szybko minęły i wróciliśmy do domu. Było bardzo fajnie. Długo będziemy wspominać naszą wycieczkę.

Milena Palczyńska klasa III c

Zaświaty

            Posłuchajcie, nie uwierzycie, co mnie spotkało! Jak wszyscy wiecie mieszkam w starym domu po mojej babci. Pewnego dnia, a dokładnie wczoraj, poszłam z moim tatą do piwnicy, która również należała do mojej prababci. Tata powiedział, że mogę się tu rozejrzeć, bo on idzie naprawić starą maszynę do szycia. Piwnica była pełna niesamowitych rzeczy, a najbardziej zainteresowała mnie pewna skrzynka. Zwykła skrzynka, ale niezwykła była jej zawartość. W skrzynce była… znajdowała się stara gra, a pod tumanem kurzu odczytałam powoli „Z-a-ś-w-i-a-t-y”, „Zaświaty”. Po otwarciu ujrzałam w niej dziwną kostkę do gry, a gdy rzuciłam nią, nie wiadomo jak znalazłam się w innym wymiarze. Cofnęłam się do czasów jaskiniowców!!!

Bardzo się przestraszyłam, jednak postanowiłam iść dalej. Dotarłam do małych domków – przepraszam małych jaskiń. Gdzie tam, na spotkanie wyszła mi cała rodzina Flinstonów – bohaterów mojej ulubionej kreskówki. Wolałam nie podchodzić, bo nie wiedziałam jak zareagują – na jakiegoś dla nich „kosmitę” w zwariowanych ubraniach, który mówi, że żyje trzy tysiące lat do przodu! Ponieważ zbliżał się wieczór, więc żona pana Freda zaprosiła mnie na nocleg do ich jaskiń. Tego dnia jednak spać poszłam głodna, zrozumiecie mnie łatwo – no chyba, że lubicie grillowane skorpiony. Następnego dnia wstałam wcześnie rano, bo nie chciałam robić przykrości Flinstonom, że nie zjem z nimi śniadania. Lecz ku mojemu zdziwieniu, cała rodzina czekała już przy stole, więc nie mogłam im odmówić. Śniadanie, nie określę słowami! Było nie do zjedzenia! Jedyne, co mogłam zrobić, to zaprowadzić ich nad morze. Było blisko, bo mieszkali tuż przy plaży. Pytacie dlaczego nad morze? Mówi się, że sól jest cenniejsza od złota. Nabraliśmy wody do miseczki, którą zostawiliśmy w nasłonecznionym miejscu. Następnego dnia, z samego rana przed śniadaniem poszliśmy w to samo miejsce, a w miseczce zamiast wody znaleźliśmy sól. Tego dnia śniadanie było wyśmienite. Poza solą pokazałem Flinstonom jak smakują pomidory, akurat jednego miałam w kieszeni. Powiedziałam im też, że nigdy nie wolno wyrzucać pestek, bo właśnie z nich biorą się pomidory.

Byłam z siebie dumna, ale na myśl o rodzinie chciało mi się płakać. Pobiegłam więc do jaskini, bo chciałam zostać sama. Gdy nagle przewróciłam się, z kieszeni wypadła mi kostka, która  z powrotem przeniosła mnie do mojego wymiaru. Z piwnicy rozległ się głos taty „Skończyłem, czas na podwieczorek”. Pozostały tylko pytania, czy dawniej czas płynął inaczej? Czy ta gra była zaczarowana…

Milena Połczyńska  kl. III c

Spotkanie z dziewczynką z zapałkami

Pewnego dnia pani w szkole powiedziała, że naszą kolejną lekturą będzie „Dziewczynka z zapałkami”. Po lekcjach, gdy wróciłam do domu od razu zasiadłam do książki. Gdy skończyłam czytać zrobiło mi się żal tej dziewczynki. Kiedy dowiedziałam się, że historia ta wydarzyła się naprawdę poczułam wielki smutek, a po policzku popłynęła mi łza. Bardzo chciałam jej pomóc, lecz wiedziałam, że jest to niemożliwe.

Nagle wpadł mi do głowy pewien pomysł. Przypomniało mi się, że na strychu stoi stara skrzynia prababci, a w niej wehikuł czasu. Czym prędzej pobiegłam na górę. Otworzyłam skrzynię i wyciągnęłam maszynę. Składała się ona z dwóch rur połączonych stołem. Na stole była wajcha, która uruchamiała wehikuł. Ustawiłam rok 1845 i… nagle błysnęło, trzasnęło, zamigotało. Znalazłam się na ulicy jednego z duńskich miast. Było bardzo zimno, padał śnieg i zbliżał się wieczór. Przez chwilę zastanawiałam się, gdzie może być dziewczynka z zapałkami. Nagle zauważyłam przez szklane drzwi piękną, najpiękniejszą choinkę. To przecież tu! – pomyślałam – Wystarczy pójść tylko za ten dom. Nie czekając pobiegłam. Na miejscu zobaczyłam dziewczynkę leżącą na sianie i ogrzewającą się małym płomyczkiem z zapałki. Podeszłam do niej i zapytałam, jak ma na imię. Odpowiedziała: Lidia.

Lidia była dziewczynką o długich jasnych włosach, ładnym uśmiechu i zgrabnym nosku. Rozmawiałyśmy krótką chwilę. Opowiedziała mi o swojej rodzinie i wyjaśniła, czemu tu jest. Powiedziałam, że bardzo chcę jej pomóc i zaproponowałam, że może zamieszkać u mnie. Lidia bardzo się ucieszyła. Od razu bardzo się polubiłyśmy. Wróciłyśmy więc do wehikułu i przeniosłyśmy się do roku 2014. Na miejscu Lidia była bardzo zdziwiona tym, jak ludzie się ubierają, w jakich domach mieszkają. Musiałam też jej wytłumaczyć, co to jest samochód, do czego służy telefon, telewizor, komputer, lodówka, pralka. Zamieszkała razem ze mną w moim pokoju. Spędzałyśmy dużo czasu na zabawach. Lidia zaczęła chodzić do szkoły. Byłyśmy razem w klasie. Zostałyśmy najlepszymi przyjaciółkami.

To była bardzo interesująca przygoda. Cieszę się, że mogłam pomóc Lidii. Przede wszystkim uniknęła śmierci i otrzymała ciepły i rodzinny dom.

                                                    Ola Skorupska kl. III c

Jeśli potrzebujesz pomocy – przypomnienia wiadomości z lekcji języka polskiego polecam blog:

http://instrukcjaobslugijezykapolskiego.blogspot.com/

W roku szkolnym 2013/2014 uczniowie klas 4b, 4c SP 28 biorą udział w grze czytelniczej MIĘDZY NAMI CZYTELNIKAMI organizowanej przez Gdańskie Wydawnictwo Oświatowe. Dlaczego warto wziąć w niej udział? Dowiesz się na stronie http://gwo.pl/miedzy-nami-czytelnikami-m2805

Za nami pierwsze zadanie. Stworzyliśmy ranking książek, które cieszą się w tych klasach największą popularnością. Oto wyniki:

w klasie 4c:

1. „Władca pierścieni” – Tolkien

2. „Dziennik cwaniaczka” – Kinney

3.”Eragon” – Paolini

4. „Przygody Tintina” – Herge

5. Seria o Mikołajku – Sempe, Goscinny

6. „Baśniobór”  – Mull

w klasie 4b:

1. „Magiczne drzewo” – Maleszka

2. „Baśniobór” – Mull

3. Seria o Mikołajku – Sempe, Goscinny

4. „Akademia pana Kleksa” – Brzechwa

Na podstawie danych z całej Polski powstał ranking, który można zobaczyć w Wielkim Atlasie Czytelnictwa na http://czytamy.gwo.pl/

Zabieramy się za realizację drugiego zadania. Będziemy tworzyć plakat filmowy. Do 24 stycznia zobaczycie efekty.

Odwiedź stronę akcji na Facebooku – CzytaMy

Marzenia

Dawno temu w pewnych drzwiach tkwił zamek. Marzył o tym, by zwiedzić cały świat. Właścicielem domu był podróżnik, który właśnie wyruszał na nową wyprawę.
Była noc. Zamek  bardzo prosił Księżyc, aby mu pomógł spełnić marzenia. Nagle zamek tkwiący w drzwiach  zamienił się w zamek w kurtce. Rano podróżnik wstał, spakował się, ubrał kurtkę i wyjechał.
Wyjeżdżał w dalekie strony jeszcze wiele razy, a zamek mu towarzyszył. Był bardzo szczęśliwy, bo spełnił swoje marzenia.

Klaudia R.

Myszka

Mała myszka w dziurze spała,
Strasznie mi się spodobała.
Lecz, gdy kot przechodził drogą,
W mig zmykała w dziurę obok.
A gdy sera czuła troszkę,
Jak szalona biegła w pęd.
By skosztować chociaż kęs.
Gdy pewnego dnia wyjrzała,
Strasznie jej się spodobała
Szara skrzynka na stoliku
Co światełek ma bez liku.
Idzie, idzie… wreszcie doszła,
Zobaczyła, że w kabelek się wplątała.
Ups! Głośno się zaśmiała,
Bo myszką komputerową została.

Zosia K.

Wąż

Dzisiaj u Małgosi wszyscy przerażeni, bo podobno na tyle domu wąż się w słońcu mieni. Jest cały zielony i długi tak bardzo, że wszyscy z domów boją się wyjść. Czekają, żeby ktoś wezwał specjalistę, który zabierze  go do ZOO, lecz pomoc nie nadchodzi.

Dziadek Małgosi nie może znieść tych historii o wężu, więc bierze sprawy w swoje ręce. Wszyscy patrzą z okien ze zdziwieniem, jak dziadek ubrany w wysokie kalosze i gumowe rękawice szuka stwora w trawie.

W pewnym momencie w blasku słońca dziadek zauważa, że coś mieni się na ziemi. Bierze ogromne szczypce i łapie węża. podnosi go wysoko i zaczyna się śmiać. Wszyscy, którzy obserwują go z okien domów zamierają ze strachu zakrywając dłońmi oczy.

Okazuje się jednak, że to nie jest żaden groźny gad. To tylko wąż ogrodowy, a dziadek już odkręca wodę i podlewa swoje warzywa i kwiaty w ogrodzie. Taki jest koniec tej mrożącej krew w żyłach historii.

Karolina P.

Przyjęcie urodzinowe

Pewnego razu w moim domowym ogródku zamieszkała myszka. Uwielbiam gry komputerowe, więc myszka komputerowa była ze mną zawsze. Teraz żywa, szara myszka zamieszkała w moim ogródku.

Bardzo się zdziwiłam, gdy pewnego razu do mojego domu zapukała zebra. Była ona nadzwyczajna, ponieważ miała kolorowe paski, a na szyi w ozdobnej torebce przyniosła pyszne krówki.
– Dzień dobry, jestem przyjaciółką myszki, ona kończy dziś dziesięć lat – powiedziała zebra.
Chwilę później pojawiła się krówka. Okazało się, że ona też przyszła na urodziny myszki. Przyniosła jubilatce w prezencie fantastyczną mysz komputerową, bo myszka była wielką miłosniczką gry komputerowej „Minecraft”.
Za nimi pojawili się kolejni goście: kot, pies, kruk i królik. Kruk przyniósł w dziobie wyjątkową książkę pt. „Władca Pierścieni” – prawdziwy biały kruk. Przyęcie urodzinowe było huczne i wesołe. Goście grali na komputerze posługując się myszką i zajadali pyszne krówki.

Wszyscy w wyśmienitych nastrojach rozeszli się do domów. A że ważne były dla nich zasady ruchu drogowego przez jezdnię przechodzili wyłącznie po zebrze.

Hania W.

Żyła kiedyś mała myszka, która miała wielu przyjaciół. Mieszkała na łące niedaleko lasu, żywiła się nasionami zbóż.

Nadeszła zima. Małej myszce było bardzo zimno i nie miała co jeść. Szła przed siebie, aż w końcu ujrzała w oddali domek. Mieszkała w nim dziewczynka, która się jej nie bała i zaopiekowała się nią. Karmiła ją i zrobiła jej malitki domek.

Pewnego razu myszka zobaczyła, że dziewczynka płacze. Okazało się, że nie może ona wysłać życzeń urodzinowych swojemu tacie, ponieważ zepsuła się myszka komputerowa. Polna myszka poprosiła wiec wróźkę, żeby zaminiła ją w myszkę komputerową.

W ten sposób odwdzięczyła się dziewczynce za dobre serce i uratowanie życia.

Ula M.

Historie o zamkach

W dużym zamku zepsuł się zamek do drzwi wejściowych. Mieszkańcy zamku zauważyli usterkę, więc wezwali fachowca od zamków. Po naprawie zamka fachowiec założył przeciwdeszczową kurtkę, zasunął zamek w kurtce i udał się na plażę. Spacerując brzegiem morza przyglądał się dzieciom  budującym zamki z piasku.

Michał B.

Był sobie zamek. Zwykły zamek w zupełnie zwykłych drzwiach. Jednak miał on niezwykłe marzenie. Chciał zostać wielkim, królewskim zamkiem z pięknymi komnatami i salą balową.

Pewnego dnia, kiedy miasto nawiedziła wielka powódź, masa wody wyrwała drzwi z zawiasów i nasz zamek popłynął z nurtem. Płynął tak i płynął przez dwanaście dni. Kiedy woda opadła, drzwi  znalazły się na posesji pana Zenona. Ten wymontował zamek i sprzedał go na targu. Okazało się, że szczęsliwym nabywcą był lokaj królowej Elżbiety II. Zabrał go do Pałacu Buckingham w Londynie.

Zamek został zamontowany w drzwiach od spiżarki. Co prawda nie stał się wielkim zamkiem, ale został zamkiem w zamku.

Martyna S.

Dziś 60 lat mija naszej szkoły,

co kiedyś leczyła rannych i chorych.

Przy ulicy  Greckiej się mieści,

Teraz dostarcza nam wieści.

Uczy, rozwija, buduje znajomości,

Byśmy byli mądrzy w przyszłości.

Dawniej niosła pomoc i nadzieję,

Biednym ludziom dawała schronienie.

To nasza złota szkoła

I nikt jej ducha nie zabierze.

Jej patron jest dla nas wzorem,

Okulicki walczył za Polskę z honorem.

Jest dla nas jak drugi dom,

Szumi w nim wiedzą i ćwierka radością.

Nauka idzie jak z płatka,

Wystarczy ciągła pilność, punktualność i dobre zachowanie.

A gdy przyjdzie nam wyjść w świat,

Pamiętajcie uczniowie, nie zapomnijcie o niej!

Natalia Serafin

Dawno, bardzo dawno temu w międzygórskim lesie, żyła sobie rodzina Żuczków. Ich mieszkanko liczyło sześciu domowników: mamę Różę, tatę Tomka, babcię Anię, dziadka Marysia oraz rodzeństwo – Basię i Stasia. Wszyscy mieszkali w korzeniach starego dębu. Rodzinka ta dbała o środowisko i żyła bardzo ekologicznie. Starali się żyć tak, aby nie zaszkodzić przyrodzie – segregowali odpady, sprzątali przed domkiem liście i papierki, oszczędzali wodę oraz energię. Byliby bardzo szczęśliwi i byłoby im nader dobrze, gdyby nie to, że ich sąsiedzi, państwo Królikowie i Biedronkowie, ciągle śmiecili i w ogóle nie sprzątali. Nic więc dziwnego, że o ich okolicy rozeszła się zła plotka. Sytuacja ta doprowadziła do tego, że nikt nie zbliżał się nawet do tej okolicy, nikt nie odwiedzał rodzinki Żuczków, a stworzenia, które mieszkały tam wcześniej wyprowadziły się do innego lasu. To spowodowało, że wszyscy oni byli bardzo smutni. Każdego dnia Żuczkowie prosili swoich sąsiadów o to, aby nie śmiecili i pomogli im posprzątać już zaistniały bałagan. Niestety bezskutecznie, więc byli tym już bardzo zmęczeni.

Pewnego dnia spadł ogromny deszcz, który spowodował, że wszystkie śmieci państwa Królików i Biedronków połączyły się ze sobą w jeden wielki stos. W jednej chwili stos ten zaczął się poruszać, śmieci rozpłynęły się, powstała z nich mgiełka, a z niej wyłoniła się ogromna postać. Była to zła czarownica. Gdy sąsiedzi państwa Żuczków zobaczyli ją, zaczęli  krzyczeć i szybko wybiegli ze swojego domu. Mieli nadzieję, że uda im się uciec. Niestety, to był ich błąd. Czarownica rozzłościła się i popędziła za nimi. Jak tylko ich dogoniła, wszystkich połknęła. Państwo Żuczkowie słysząc krzyki sąsiadów wyjrzeli z domku i zobaczyli czarownicę. Chwilę później usłyszeli głos dochodzący z jej brzucha. Były to krzyki sąsiadów. Żuczkowie od razu wszystko zrozumieli – wiedźma połknęła Królików i Biedronków, a oni muszą ich uratować. Niestety nie bardzo wiedzieli jak to zrobić, potrzebowali dłuższej chwili, aby obmyślić plan. Nie mieli zbyt dobrych warunków, ani zbyt wiele czasu na to. Jednak postanowili uciec i schować się. Pan Tomek zaczął biec i wszyscy pozostali poszli za jego przykładem. Czarownica ryknęła rozwścieczona i pobiegła za nimi. Na szczęście, dzięki temu, że byli mali, udało im się ją zgubić przy strumieniu. Wiedźma popędziła dalej na wprost, a oni schowali się za drzewem. Wiedzieli, że lada chwila może wrócić więc musieli się pospieszyć z planowaniem i organizacją pomocy swoim sąsiadom. Wymienili drobne uwagi, każde z nich podało kilka własnych pomysłów i w końcu ustalili cały plan.

Róża wraz z dziećmi zwabiła czarownicę nad strumień. Tato pozwolił jej się złapać. To samo zrobiła babcia Ania. Kiedy zostali połknięci dostali się w to samo miejsce, co Królikowie i Biedronkowie. Tam wytłumaczyli im całą sytuację, co się stało i dlaczego oraz jaki jest plan ucieczki. Wszyscy będący w brzuchu wiedźmy zaczęli ją łaskotać i kiedy nie wiedziała co się z nią dzieje, była zdezorientowana, pozostali członkowie rodziny Żuczków wprowadzili ją do strumienia. Była tam bardzo zimna woda, która spowodowała silną czkawkę u czarownicy, a to doprowadziło do wyplucia wszystkich. Po całym zdarzeniu wiedźma zaczęła pić wodę. Piła i piła, nie mogła przestać. Była tym tak zajęta, że nie zauważyła jak Staś podbiegł do niej, co pozwoliło mu jednym ruchem wepchnąć ją do strumienia. Była ona tworem powstałym z góry śmieci więc z nurtem popłynęła dalej, wpłynęła do rzeki, a stamtąd bezpośrednio do najnowszej oczyszczalni. Po procesie czyszczenia wypłynęła już nie jako zła czarownica, ale jako piękna, mądra i dobra wróżka, która jednym ruchem różdżki sprawiła, że las stał się piękny, czysty i pachnący, a Ci którzy uciekli z niego szybko tam wrócili.

– Dziękujemy – powiedzieli Królikowie i Biedronkowie.

– Nie ma za co – odpowiedzieli Żuczkowie.

– Przepraszamy, że śmieciliśmy i zaniedbywaliśmy nasz piękny las – powiedzieli sąsiedzi.

– Przeprosiny przyjęte – odpowiedział tato Tomek.

– Chodźmy do domu na herbatę, zapraszam wszystkich – powiedziała pani Biedronkowa – musimy to uczcić.

Chętnie przyjdziemy – odparli szczęśliwi Żuczkowie.

Wszyscy poszli do państwa Biedronków. Świętowali i bawili się trzy dni i trzy noce, a po wszystkim wspólnie posprzątali. Odtąd nikt już tam nie śmiecił, a mieszkańcy międzygórskiego lasu mieli bardzo często gości.

Dorota Sikora  

Książka pt. „Tunele” napisana przez Roderick’a Gordon’a i Brian’a Williams’a to niesamowita opowieść opisująca tajemnice kryjące się pod Londynem. Barry Cunningham, wydawca i odkrywca,,Harry’ego Pottera”, napisał:,, Zawsze marzyła mi się podróż do podziemnego świata, nigdy jednak nie sądziłem, że jest taki niezwykły”.

Akcja tej książki toczy się współcześnie w Wielkiej Brytanii, na powierzchni ziemi oraz na różnych głębokościach pod nią. Jej bohaterem jest szesnastoletni Will mieszkający nieopodal Londynu, w miasteczku o nazwie Highfield. On i jego ojciec dr. Burrows są hobbystycznymi archeologami. Pewnego dnia tata Willa znika, więc syn postanawia go odnaleźć. Razem z kolegą Chesterem odkrywają zakopany tunel ojca. Odkopują go i kontynuują poszukiwania. Jednak niedługo natrafiają na podziemną cywilizację. Wkrótce wszystko przestaje być takie, jak wydawało się przedtem.

Jest to pisana przystępnym językiem książka dla młodzieży, która cały czas odkrywa przed czytelnikiem nowe tajemnice podziemia. Bardzo trudno przewidzieć, co autorzy wymyślą w kolejnych częściach, bo cały czas wydaje się, że zasób pomysłów został już wyczerpany. Jeśli lubisz niespodziewane zdarzenia i zwroty akcji, ta książka jest właśnie dla ciebie.

 Olaf Horbowy 

Jedną z tych książek, które zostały mi polecone do przeczytania, jest nowość na rynku wydawniczym – „Wojna w Jangblizji. W Tamtym Świecie”, napisana przez Agnieszkę Steur.

Opowiada o losach rodziny królewskiej, przyjaźni, zaufaniu i… miłości. Na samym początku książki dowiadujemy się, że królowa Jangblizji -Zara jest uwięziona i zastanawia się nad losami swoich dzieci, Roana i Nany, które przeniosły się do Tamtego Świata. Niepokoi się również o swego męża, króla Taro. Przerażona wybuchem wojny i swą niewiedzą, tkwi  samotnie w wieży chcąc uniknąć wpadnięcia w obłęd. Na szczęście dzięki Myszowatemu o imieniu Dragober, cały czas jest na bieżąco informowana o sytuacji w kraju. Tymczasem dzieci powoli przyzwyczajają się do mieszkania w Tamtym Świecie.  Poznają Dawida i Ewę, którzy po jakimś czasie stają się ich przyjaciółmi. Z początku Roan i Nana starają się ukrywać swoje królewskie pochodzenie w dodatku z całkiem innego, równoległego świata. Później jednak  nie mają przed sobą żadnych tajemnic.

Książka ma wartką fabułę, a napisana jest bardzo szczegółowo i barwnie. Występują w niej zaskakujące zwroty akcji, a całość jest jedną wielką zagadką. Bohaterowie odkrywają coraz to nowsze tajemnice i zdobywają nowe informacje. Dowiadują się również, że nie są jedynymi Jangblizjanami w Tamtym Świecie…

Książkę polecam wszystkim, małym i dużym, dzieciom i dorosłym. To piękna i pełna wdzięku opowieść z odrobiną fantastyki, garścią przygody i szczypty magii. Każdy więc znajdzie w niej coś dla siebie.

Julia Skorupska

Chcę polecić wszystkim czytelnikom książkę, która opowiada o potędze podświadomości człowieka. Nosi ona tytuł ,,Potęga podświadomości”, napisana została przez pisarza Joseph’a Murphy’iego.

Autor przedstawia w niej wszystkie zakamarki, które możemy znaleźć w naszej głowie.Autor chciał przedstawić każdemu, jak wielką mamy wyobraźnię i umysł. Opisuje niezwykłe przypadki, cuda jakie czyni wiara, mówi nam, że trzeba po prostu uwierzyć, nasza podświadomość jest ogromna.

Po przeczytaniu skiążki, ludzie są po prostu szczęśliwi. Autor dociera do każdego z nas! Bardzo mnie ona zafascynowała, naprawdę świetna. Jest moją ulubioną książką, bardzo mi się podoba. Polecam każdemu, kto lubi czytać informacje, czasopisma itp. na temat człowieka. Wciągająca, piękna, treść i sposób, w jaki autor nam ją przekazuje-jest niezwykła. Naprawdę polecam!

Emilka Homik