W czwartek 19 listopada 2015 r. odwiedzi naszą szkołę autor wielu wspaniałych książek dla dzieci, młodzieży oraz dorosłych!!!

Podczas spotkania z reprezentantami uczniów wszystkich klas autor opowie o swojej książce pt.

„Dziadek i niedźwiadek”. Poznamy autentyczną
historię sławnego niedźwiadka Wojtka, który walczył u boku polskich żołnierzy podczas II wojny światowej.

Niedźwiadek Wojtek ma nawet swój pomnik. Obejrzyj koniecznie reportaż na ten temat: http://fakty.tvn24.pl/ogladaj-online,60/szkocja-legendarny-niedzwiedz-wojtek-ma-swoj-pomnik-w-edynburgu,592690.html

Polecamy do przeczytania także inne książki tego pisarza – każda z nich opowiada prawdziwą historię wyjątkowych Polaków. Więcej informacji o autorze i jego książkach na stronie: ww.lukaszwierzbicki.pl
Po spotkaniu możliwość zakupu książek  w cenie 30 zł. za egzemplarz.

Gdybym przeniosła się do Polski 40 lat wcześniej, to nie miałabym telefonu ani komputera. Byłoby więcej czasu na wychodzenie na dwór, gdzie bawiłabym się z koleżankami np. na trzepaku. Mielibyśmy takie same meble jak wszyscy sąsiedzi i może nawet czarno- biały telewizor bez pilota. Myślę, że pilot i tak nie byłby za bardzo potrzebny, bo Telewizja Polska nadawała tylko dwa programy. Na szczęście moja babcia umie szyć na maszynie, więc chodziłabym pięknie ubrana, gdyby babci udało się zdobyć jakiś materiał. Rodzice mieliby dla mnie dużo więcej czasu, ponieważ kończyliby pracę zawsze o 15 ⁰⁰. Pewnie razem stalibyśmy w kilometrowych kolejkach, aby zrealizować kartki. Cała Polska szalałaby za Abbą, Baetelsami ( The Beatles) i Rolling Stonesami (The Rolling Stones). Słuchalibyśmy również polskich wokalistów takich jak Irena Santor, Anna Jantar i Czesław Niemen.

W latach 70. Polska odnosiła duże sukcesy sportowe. Ulice miast i wsi były puste, kiedy Orły Górskiego (, bo tak nazywano reprezentację Polski w piłce nożnej ) grały o złoty medal na Olimpiadzie w Monachium albo, gdy telewizja transmitowała Wyścig Pokoju. Mielibyśmy również swojego człowieka w kosmosie, a był nim  Mirosław Hermaszewski, który w 1978 r. przez 8 dni przebywał na orbicie okołoziemskiej  na radzieckim statku Sojuz 30. Jeżeli rodzice mieliby dużo szczęścia jeździlibyśmy Fiatem 126p popularnie zwanym maluchem- „cudowny” samochód tamtych czasów, do którego wchodziła pięcioosobowa rodzina z  psem i bagażami. W 1978 r. wszyscy przeżywaliśmy wybór Karola Wojtyły na papieża.

Uważam, że lata 70. XX w. to bardzo ciekawy i oryginalny okres, ale nie wiem, czy przetrwałabym w tamtych czasach.

Weronika M.

1. Kiedy zaczęła się Pana przygoda z pisaniem?
   M.P.: Pierwszą moją bajkę napisałem, gdy miałem osiem lat! Była to króciutka opowieść o myszce, która miała wiele przygód. Na ostatniej stronie bajki, myszka spotkała niestety kotka… i historia miała swój dramatyczny koniec 🙂 Pierwszą zaś „prawdziwą” książkę napisałem jedenaście lat temu.
2. Czy to była osobista decyzja, czy może ktoś Pana do tego zachęcił?
   M.P.:Moją pierwszą wydaną książkę, pt. „Opowieści z Krainy Potworów”, napisałem dla mojego kuzyna Krzysia, który wówczas bardzo nie lubił czytania. Do wysłania książki do wydawnictwa zachęcił mnie zaś mój przyjaciel.
3. Dlaczego zdecydował się Pan pisać akurat książki dla dzieci i młodzieży?
   M.P.: Nie mam pojęcia! 🙂 Po prostu jakoś tak to wyszło. Poza tym okazało się, że pisanie dla młodych Czytelników idzie mi najlepiej: kilka lat temu zacząłem pisać książkę dla dorosłych, i do tej pory mam dopiero… połowę. Zaś książek dla dzieci napisałem w tym czasie niemal dziesięć. Chyba dopiero muszę dorosnąć, by pisać dla dorosłych 😉
4. Skąd Pan czerpie inspiracje?
   M.P.: Inspiracją są dla mnie wydarzenia z mojego własnego życia – tak z dzieciństwa, jak i to, co dzieje się obecnie. Czasem w moich książkach wykorzystuję rodzinne opowieści. Jednak moją największą ostatnio inspiracją jest… mój ukochany przyjaciel, czyli niesamowity pies Elf!
5. Oprócz pisania ma Pan czas na rozwijanie swoich zainteresowań?
   M.P.: Ależ oczywiście! Bardzo interesuje mnie astronomia, badania Kosmosu, a także archeologia czy też sporty zimowe. Na wszystko znajduję czas, choć niekiedy z trudem, gdyż sporo owego czasu pochłania mi moja największa chyba pasja, czyli… czytanie książek 🙂
6. Jaki jest Pana ulubiony czas i miejsce do pisania?
   M.P.: Czas – to na pewno noc. Noc to taka magiczna pora, gdy jest cicho, spokojnie, Elf leży u stóp i mruczy przez sen… A mnie wtedy przychodzą do głowy najlepsze pomysły. Miejsce? Absolutnie dowolne. Byle była tam atmosfera sprzyjająca skupieniu. Oraz Elf obok mnie 🙂
7. Co uważa Pan za najprzyjemniejsze w pisaniu, a co za najmniej przyjemne?
   M.P.: Najprzyjemniejsze jest to, że każda kolejna książka to kolejny nowy świat! Świat stworzony przeze mnie, zapełniony bohaterami, których również ja stworzyłem. Wszystko zależy tu ode mnie i mojej wyobraźni. Najlepsza jest właśnie ta swoboda, którą daje praca pisarza. Najmniej przyjemne zaś niewątpliwie są terminy, które narzuca Wydawnictwo. Człowiek chciałby pisać, i pisać… A tu nagle trzeba szybko kończyć książkę, gdyż w redakcji już na nią czekają 🙂
8. Czy któraś z Pana książek należy do ulubionych?
   M.P.: Tak, mam jedną ulubioną moją książkę. Jest to powieść pt. „Sposób na Elfa”, opowiadająca o moim najlepszym Przyjacielu, psie Elfie. Poza tym, jestem też jednym z jej bohaterów! A co najlepsze, książka zdobyła dwie bardzo ważne nagrody, co sprawiło, że jest dla mnie jeszcze bardziej wyjątkowa.
9. Czy każdy może pisać książki?
   M.P.: Ależ oczywiście! Czytelnicy często zadają mi to pytanie. Pisać może absolutnie każdy. Ważne są tylko trzy rzeczy: po pierwsze, trzeba mieć sporą wyobraźnię. Po drugie, trzeba umieć dobrze pisać (tu pomaga czytanie, gdyż każdy kto sporo czyta, z reguły potrafi też poprawnie pisać). I po trzecie… trzeba mieć na to pisanie czas i sporo cierpliwości 🙂

Wywiad z pisarzem przeprowadziła Paula Ignasiak.

Podczas naszego spotkania z autorką dwóch części „ Wojny w Jangblizji” , która mieszka i tworzy w Holandii , zapytaliśmy także o wpływ emigracji na jej twórczość.

P: Czy to jak Pani studiowała, jak Pani czuła się na tej uczelni, jakoś wpłynęło na niektóre przemyślenia, które zawarła Pani w książce. Mam na myśli właśnie to czucie się obcym, ta emigracja.

A.S.: Na uczelni w Amsterdamie czułam się bardzo dobrze. Uwielbiałam moich wykładowców i bardzo lubiłam studiować. Szczerze mówiąc, gdy otrzymałam dyplom, to do dziś bardzo mi tego brakuje i mam nadzieję, że uda mi się jeszcze wrócić na uniwersytet. Tam na pewno bardzo dużo spraw wpłynęło na moją książkę. Między innymi to, że studiowałam j. polski, który był wykładany przez Holendrów. Spojrzałam na naszą mowę z perspektywy osób mówiących innym językiem. Omawialiśmy również literaturę polską, na przykład Sienkiewicza i mogłam poznać spojrzenie innych na to co ja już znałam z Polski. To było dla mnie niezwykle ciekawe. Omawialiśmy ” Ogniem i mieczem” i nasz wykładowca potraktował tę powieść całkiem inaczej niż my do niej podchodzimy w Polsce. To było dla mnie interesujące i wykorzystywałam to w tworzeniu książki – na różne rzeczy, przedmioty, uczucia, wydarzenia można spojrzeć z innej perspektywy i to wcale nie znaczy, że musi to być zła perspektywa, wystarczy zrozumieć, że każdy ma swój punkt widzenia.

P: Co ma dla Pani większe znaczenie pisanie i tworzenie książki czy efekt po jej zakończeniu?

A.S.: Dobre pytanie. Bardzo lubię pisać, pisanie jest dla mnie bardzo ważne i potrzebuję go. Już teraz czuję, że ciągnie mnie do klawiatury. Możesz to porównać do tego co czujesz, gdy jesteś głodna, lub gdy chce ci się pić. Po prostu chce mi się usiąść do pisania. Dlatego, że teraz tak dużo podróżuję, nie miałam w ogóle na to czasu. Tak jak Wam wcześniej na spotkaniu opowiadałam, aby tworzyć potrzebuję spokoju i nie mam na myśli tylko ciszy. Chodzi o to, że teraz cały czas coś robię a aby zacząć tworzyć muszę usiąść i się wyciszyć. Teraz jestem co dwa dni innym mieście, nie mam czasu nawet ochłonąć, tyle się dzieje w realnym świecie. Samo pisanie jest dla mnie bardzo ważne, ale robię to, aby zobaczyć później gotową książkę.  Bardzo się cieszę, gdy zamknę pewien rozdział tego tworzenia i trzymam w dłoniach zapisane strony, ale znowu, gdy skończę to chcę dalej pisać. A co gorsze, to mogłabym do tego co właśnie zrobiłam kolejny raz usiąść i poprawić. Ciągle poprawiam i to czasem jest straszne, bo w pewnym momencie kończę poprawiać a nie kończę pisać. W końcu mówię dość, ponieważ mogłabym tak poprawiać w nieskończoność. To jest wada i zaleta w jednym.

P: Jest pani autorką dwujęzycznego wydania książki „ Słowa do użytku wewnętrznego”, która a jest zbiorem felietonów o życiu na emigracji. Czy książka ukaże się również w Polsce?

A.S.: Być może kiedyś, ale na razie chyba jeszcze nie. Muszę się Wam pochwalić, że w tę trasę przywiozłam egzemplarze „Słów…” i już nic nie dowiozłam do Wrocławia, wszystko sprzedałam.

P: O to szkoda!

A.S.:  Nie spodziewałam się, że zainteresowanie będzie tak ogromne, bardzo się z tego powodu cieszę, ale na odpowiadając na twoje pytanie, książka ta nie jest dostępna w polskich księgarniach. Być może kiedyś będzie nie wiem. Na pewno można ją zamówić przez Internet, wydało ją PNKV Polsko –Holenderskie Stowarzyszenie Kulturalne.

P: To są wszystkie moje pytania. Bardzo dziękuje za wywiad.

A.S.: Dziękuję Wam bardzo!

Dnia 14.10.2014 r naszą szkołę odwiedziła po raz kolejny pani Agnieszka Steur, autorka książki „Wojna w Jangblizji”, której pierwszą część poznaliśmy w zeszłym roku. Tym razem autorka przedstawiła nam drugą część tej powieści. Bardzo ciekawiło nas to jak powstawała ta książka i zapytaliśmy o to Panią Steur.

P: Witamy ponownie! Minął rok od naszego spotkania i w ciągu tego czasu, jak udało nam się dowiedzieć, dużo wydarzyło się u Pani. Przede wszystkim powstała druga część „ Wojny w Jangblizji”. Czy łatwo było napisać Pani kontynuację tej powieści?

A.S.: Bardzo dobrze mi się ją pisało – w pewnym sensie było łatwiej, ale w innym trochę trudniej. Na pewno było łatwiej niż pisać pierwszą część, dlatego że wszystko już istniało – istnieli bohaterowie, fabuła była do któregoś momentu stworzona, więc w tym sensie było łatwiej. Z drugiej jednak strony było mi trudniej pisać drugą część, ponieważ już z samego założenia chciałam, żeby ta część była lepsza od pierwszej, żeby to był taki krok do przodu, aby wszystko wydawało się lepsze niż w pierwszej części, więc pod tym względem było mi trudniej. Na dodatek chciałam też w drugiej części zamknąć pewne wątki, wyjaśnić je, ale znowu rozpocząć kolejne. To było takie trochę manewrowanie pomiędzy tymi dwoma światami, dosłownie i w przenośni.

P: Jak słyszeliśmy to pierwsza część powstawała 5 lat, a druga rok – aż trudno w to uwierzyć.

A.S.: Tak, ze względu na to, że w pierwszej części pojawiało się wiele kłopotów i nie wiedziałam jak je rozwiązać, np. problem z jedzeniem, co okazało się dość łatwe, przecież bohaterowie nie mogą jeść mięsa. Jednak, co zrobić z potrawami mlecznymi, skąd wziąć ser, skąd wziąć mleko? Chciałam mieć wszystko dopracowane. Bardzo ważne dla mnie było również to, aby każdy przedstawiany lud był inny, chciałam, aby każdy czymś się charakteryzował- czy to w inny sposób mówił, czy niekonwencjonalnie się poruszał, nietypowo mieszkał, dlatego to wszystko zajęło mi znacznie więcej czasu. Poza tym w ciągu tych 5 lat tworzenia pierwszej części kończyłam również studia w Amsterdamie, więc jeszcze innymi sprawami się zajmowałam.

P: A czy w nowej książce pojawiło się dużo nowych postaci?

A.S.: Tak. Jeśli chodzi o głównych bohaterów to pojawił się tak naprawdę tylko jeden bardzo ważny nowy bohater, Lumachel, przy czym jest on już zasygnalizowany w pierwszej części – królowa pisze o nim w liście i w pamiętniku, jest też kilku drugoplanowych bohaterów. Już Ci zdradzę, że w trzeciej części pojawi się znacznie więcej nowych twarzy. Najważniejsi pozostaną, ale przedstawię nowych.

P: Czyli wachlarz postaci cały czas się rozwija, jest coraz większy. To będzie ciekawe w trzeciej części.

A.S.: Mam nadzieję, bo to jest dla mnie teraz bardzo ważne. Nie wiem czy będzie grubsza, mam nadzieję, ale na pewno znów chciałabym, aby była lepsza od drugiej. Jaszcze lepsza!

P: To da się napisać jeszcze lepszą książkę?

A.S.: Dziękuje! Mam nadzieję, że uda mi się.

P: Czy w trakcie pisania przeżywa Pani przygody swoich bohaterów?

A.S.: Tak – emocje bohaterów, ich przygody, niepewność, strach. Należy własne emocje oddawać bohaterom, wtedy stają się prawdziwsi. Z postaciami z Jangblziji żyję już kilka lat i w pewnym momencie odkryłam, że i one mają wpływ na mnie. Czasem wydaje mi się, że ich historie w jakimś sensie same się toczą – możecie porównać to do oglądania filmu w wyobraźni- bohaterowie gdzieś podążają a ja jeszcze nie bardzo wiem, gdzie i co ma się wydarzyć. Pozwalam więc im po prostu wędrować i w pewnym momencie już wiem co dalej.  W takim sensie oni wpływają na mnie a ja na nich.

P: Takie połączenie bohaterów książki i Pani. To bardzo ważne jak pisarz potrafi się wczuć w bohaterów.

A.S.: To prawda. W drugiej części, nie będę zdradzać szczegółów, ale musiałam również opisywać śmierć jednego z bohaterów, to było dla mnie niezwykle trudne, ponieważ to doświadczenie zupełnie nieznane. To były trudne opisy, męczące, bo starałam się oddać to jak najbardziej realnie. Opisanie innych uczuć, takich jak miłość, niepewność, przyjaźń jest już łatwiejsze, bo samemu się to przeżywało, przeżywa. Choć trzeba pamiętać, że nawet te uczucia można doświadczać na różne sposoby.

P: Musiała sobie to Pani nie tylko wyobrażać, ale wczuć się w to.

A.S.: Tak, wczuć się jakby to było i mam nadzieję, że przekonująco to oddałam.

P: Pani powieść pokazuje różne wartości: prawdę, szczerość, przyjaźń, odwagę i tolerancję. Co sądzi Pani, żeby była lekturą szkolną?

A.S.: Z jednej strony byłabym niesamowicie dumna, gdybym wiedziała, że moja książka jest na liście obok „ Hobbita” czy „ Ani z Zielonego Wzgórza”, ale z drugiej strony chciałabym, aby ludzie czytali moje książki, ponieważ chcą, a nie bo pani w szkole kazała.

P: Jakie miała Pani uczucie jak dostała Pani drugą część do ręki?

A.S.: Bardzo byłam szczęśliwa. To cudowny moment. Na początku sama się zdziwiłam, że jest taka gruba, bo inaczej to wyglądało, jako dokument w komputerze, a inaczej jak fizycznie trzyma się w rękach efekt końcowy. A gdy patrzę na obie części, gdy stoją obok siebie na półce, to jest już całkiem miłe. Już teraz myślę, że do kompletu brakuje jeszcze trzeciej.

P: My też na nią czekamy i bardzo dziękujemy za wywiad.

A.S.: Dziękuję Wam bardzo.

Rozmawiała Paulina Leszczuk

W pewnym kraju, którym rządził dobry i sprawiedliwy władca żył piękny ptak. Kiedy był małym pisklęciem podarowano go hrabiemu Arielowi w prezencie.  Hrabia opiekował się nim, a ptak rósł i piękniał. Właściciel zachwycał się swoim pawiem i nie pokazywał go nikomu innemu. Inne zwierzęta mieszkające w zamku również zachwycały się ptakiem i go wychwalały. Pawiowi bardzo się to podobało i nie było dnia, w którym nie słyszałby komplementów.

Jednak było mu mało tych pochwał od współtowarzyszy i zainteresowania hrabiego, bo chciał pokazać się innym ludziom. Pewnego dnia, gdy w zamku odbywało się przyjęcie paw wydostał się ze swojej zagrody i trafił do sali balowej. Wszystkim zebranym zaparło dech w piersiach, gdy rozłożył swój kolorowy ogon.  Nikt nie widział jeszcze tak pięknego ptaka. Właścicielowi pawia sie to nie spodobało, ale nie mógł już nic zrobić. Odtąd w posiadłości hrabiego Ariela pojawiali się coraz to nowi goście by podziwiać urodę niezwykłego ptaka. Był piękny i wszyscy się nim zachwycali, a on pragnął coraz więcej pochwał.

Stał się niemiły i zaczął się wywyższać wobec swoich przyjaciół. Nie wystarczyły mu już nawet komplementy przybywających ciągle nowych gości, wśród, których znalazł się nawet sam król. Postanowił pokazać się całemu światu. Pewnej nocy uciekł z posiadłości hrabiego i udał się w podróż.
Wędrował kilka dni i nie spotkał na swojej drodze nikogo, kto mógłby go wychwalać. Zniechęcony chciał wrócić do domu, ale nie wiedział jak. Brudny, wychudzony, bez kilku piór w ogonie błąkał się po okolicy.
Gdy spotykał zwierzęta i ludzi nikt się już nim nie zachwycał i cierpiał bardziej z tego powodu niż z powodu utraty domu. W końcu umarł z tęsknoty za swoją dawną urodą.

No, więc i morał z tej opowieści taki, że apetyt rośnie w miarę jedzenia.

Magdalena Kaczyńska

Wracałam do domku babci i dziadka ze świetlicy środowiskowej. Nie byłam ani szczęśliwa, ani smutna. Raczej zamyślona. Coraz częściej rozmyślałam nad słowami, które powiedział mi tata: „Pewnie kiedyś całe Twoje życie stanie na głowie. Zaakceptuj to, a będziesz szczęśliwsza, niż ktokolwiek dotąd był. Wciąż nie mogłam zrozumieć sensu wypowiedzi ojca. I pewnie wyjaśniłby mi to, ale dzień później zniknął. Od tego zdarzenia minął wtedy rok, a mi te słowa nadal dźwięczały w uszach.

Nagle wpadłam do jakiegoś dołu, którego nikt nie widział. Spadałam tak bez końca, aż nagle upadłam na jakiś materac i bezpiecznie wylądowałam.

-Długo na Ciebie czekaliśmy – usłyszałam w myślach czyjś głos – Ale przyszłaś.

-Kim jesteś – zapytałam w myślach – Nie widzę Cię.

-Jestem Maja – odpowiedziano mi w myślach – Wyostrz zmysły, a mnie zobaczysz.

Faktycznie. Gdy się lepiej przyjrzałam, zobaczyłam małe światełko unoszące się w powietrzu. Wyglądało jak świetlik, jednak gdy Maja podleciała bliżej, ujrzałam maleńką, złotą istotkę, wyglądającą zupełnie jak ja.

– ,, Czym jesteś”?- zapytałam zdumiona i nieco wystraszona.

-,, Nie czym, tylko kim”- usłyszałam w myśli rozbawiony głos- ,, Jestem Tobą. Twoim pozytywnym charakterem, dobrem i uczciwością. Chwilę przed tym, jak się tu zjawiłaś nie odczuwałaś konkretnego uczucia. Wpadłaś w pewnego rodzaju trans. Gdy rozmyślasz nad czymś, jakimś zdaniem, słowem, które jest dobre, wpadasz w taką dziurę, jak teraz. To nic złego. Wręcz przeciwnie. To ci się jeszcze na pewno kiedyś przytrafi”.

– ,, Rozumiem. Ale chyba po coś tu jestem, mam jakieś zadanie….. prawda?”- spytałam się.

– ,,Prawda”- odpowiedziała Maja- ,, Ty znalazłaś się tu po to, abyś się dowiedziała o swojej misji. Czy jesteś gotowa się jej podjąć?”

– ,, Tak mi się wydaje”- odpowiedziałam głosem drżącym z przejęcia.

– ,, A więc posłuchaj: Twoje zadanie polega na tym, żebyś była dobra dla innych ludzi. Na zaczepki nie odpowiadaj, bądź dla wszystkich w miarę możliwości miła. ,, Zarażaj” wszystkich dobrem. Niech też się tacy staną”.

I nagle znalazłam się znów na chodniku. Była dokładnie ta sama sekunda, w której wpadłam do dziury.

Odtąd moje życie stanęło do góry nogami. Do teraz znoszę zaczepki i staram się być miła. Szczerze mówiąc odpowiada mi takie życie. Od tamtego czasu miałam jeszcze dwa podobne spotkania. I chyba właśnie zaczyna się następne… Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dorota Sikora

O swojej szkole opowiedziała mi moja babcia Ania. W roku 1957 rodzice zapisali ją do Szkoły Podstawowej nr 28 we Wrocławiu przy ulicy Greckiej 59.
Lekcje odbywały się na dwie zmiany, a w klasie było do 40 osób, ponieważ do niej należały Strachowice, Nowy Dwór, Muchobór Mały. Budynek nie zmienił swojego wyglądu, poza pokryciem dachu, elewacją i oknami. Klasy były bardzo skromne, okna bez firan i żaluzji, a w blatach ławek znajdowały się otwory na kałamarze, do których woźny dolewał atrament. Zeszyty miały wyblakłe, niebieskie okładki, kartki z papieru makulaturowego, na których podczas pisania atrament się rozlewał. Nikt wtedy nie myślał o długopisach ani piórach kulkowych. Do pisania służyła stalówka osadzona w obsadkę, moczyło się ją w atramencie i tak się pisało. Każdy uczeń był zobowiązany do noszenia czarnych lub granatowych fartuszków z białymi kołnierzykami i zmiennego obuwia. Dziewczyny musiały mieć włosy związane, a chłopcy krótko przystrzyżone. Nauczyciele wymagali od uczniów większej dyscypliny niż dzisiaj. Stosowane były kary cielesne, jak i moralne np. wystąpienie przed całą szkołą na apelu. Uczniowie byli zdyscyplinowani, szanowali nauczycieli, byli im posłuszni, w czasie przerwy byli spokojni, nie urządzali bójek, a latem wszyscy wychodzili na boisko i wspólnie spędzali czas. Zmieniły się również podręczniki i system nauczania. Uczniowie mogli odkupować podręczniki od starszych kolegów przez parę lat, ponieważ się nie zmieniały jak dzisiaj. W każdej szkole i klasie były one jednakowe. Nauka trwała przez sześć dni w tygodniu. Wolne były tylko niedziele. Szkoła nie miała patrona, a opiekuna, była to Fabryka Wagonów „Pa-Fa-Wag”.
To był cudowny czas, a z kolegami i koleżankami babcia spotyka się do dziś.
Michał Fluder

Przyjaźń.

Nie zawsze była.
Nie zawsze jest.
Czasami wydaje się nam,
że świeci.
I widnieje gdzieś w środku ponurego tunelu
samotności
i nudy
i smutku

Lecz nie zawsze,
i nie nigdy,
to cudowne światło
okazuje się tylko bladą poświatą
zanikającej znajomości.

Ale każdy,
bez wyjątku,
znajdzie ją.
Może prędzej,
może później.
Może w drugim człowieku,
może w którejś z rzeczy,
a może w jakimś miejscu.
Ale jednak znajdzie ją.
Na pewno.

Weronika Goclon

Zapraszamy do czytania prasy – gazetki Olimp codzienny.

Projekt z Polskiego FINAL